بررسی ارتباط میان کیفیت های انسانی و محیطی و کیفیت فضای میانی در شهر شیراز

اصطلاح فضای میانی، رایج ترین تعبیر ارائه شده از فضای میان درون و بیرون می باشد. این فضا، عرصه نیمه خصوصی - نیمه عمومی می باشد که نه کاملا عمومی و نه خصوصی است. یان گل از این فضا به عنوان فضای واسطه ای که عملکردی دوجانبه دارد، نام می برد. این فضای واسطه شخصیت مستقلی ندارد بلکه مکانی میان فضاهایی با چندین شخصیت و هویت است و به منزله فضایی جهت مناسب سازی ارتباطات میان فضاها می باشد. در همین ارتباط مجتمع های مسکونی از جمله فضاهایی هستند که به عنوان بستر زندگی می بایست بتوانند محیطی امن برای ساکنانشان ایجاد نمایند.درمجتمع های مسکونی به وسیله تعریف فضای میانی، ارتباط میان فضای درون و بیرون در قالب سلسله مراتب منطقی ایجاد می گردد و محیط بیرون از خیابان عمومی و فضای همسایگی باسلسله مراتب خصوصی تر می شوند تا به داخل خانه برسند. بدین وسیله شرایط گذار از داخل به خارج و همچنین آمادگی کالبدی و روانی در افراد استفاده کننده از فضا فراهم می شود.در این مطالعه تلاش شده تا ارتباط میان این مفاهیم با یکدیگر و همچنین با فضای میانی، در نمونه های موردی منتخب از مجتمع های مسکونی شهر شیراز بررسی گردد.