ارزیابی پیاده مداری محله با تاکید بر کیفیت های کالبدی- فضایی (مطالعه موردی: محله قدیمی خوریا شهر دامغان)

در اکثر جوامع امروزی، استفاده حداکثری از خودرو باعث معطوف شدن غالب توجه ها به طراحی مسیرهای سواره و بی توجهی به طراحی و کیفیت تردد عابران پیاده گشته است. این امر موجب کاهش تردد و تعاملات اجتماعی انسان ها در بستر شهر و همچنین مشکلات زیست محیطی مانند آلودگی هوا، آلودگی صوتی و مشکلاتی بر روی سلامتی انسان ها مانند کمر درد، پا درد و ... شده است. لذا پژوهش حاضر با هدف ارزیابی پیاده مداری محله خوریا شهر دامغان، با تاکید بر کیفیت های کالبدی- فضایی، به روش توصیفی- تحلیلی، با استفاده از ابزار پرسشنامه و به روش نمونه گیری تصادفی- خوشه ای انجام گرفته است. تجزیه و تحلیل داده های پرسشنامه با تحلیل رگرسیون چندگانه به کمک نرم افزار spss انجام گرفته است. از میان سه مولفه اصلی نتایج یافته های پژوهش نشان می دهد که به ترتیب مولفه محیطی، مولفه غیر محیطی و سپس مولفه انسانی بر کیفیت پیاده مداری تاثیر دارند. در میان شاخص های ابعاد، شاخص فرهنگی از بعد غیر محیطی، شاخص کالبدی فضایی از بعد محیطی و شاخص تمایل پیاده روی از بعد انسانی بیشترین اثرگذاری را بر کیفیت پیاده روی محله دارند. بر اساس گزارشات، میزان پیاده روی در این محله بسیار زیاد بوده و در نتیجه راه کار پیشنهادی برای کیفیت بهتر محله پیاده مدار، ایجاد حس پویایی و سرزندگی در حوزه محیطی می باشد.