بررسی شاخص های زیست محیطی برنامه ریزی شهری از منظر توسعه پایدار

توسعه پایدار را فرآیندی تعریف کرده اند که طی آن نیازهای کنونی جامعه تامین میشود بدون اینکه توانایی نسلهای آینده برای تامین نیازهایشان تحت تاثیر قرار گرفته باشد. امروزه توجه به محیط زیست شهری و توسعه بوم شناختی شهری تولدی دوباره یافته است. مردم دریافته اند که پیوند شهر و محیط های طبیعی جدائی ناپذیر است. برای بیشتر مردم در آینده زندگی در یک محیط با کیفیت به معنی زندگی کردن در شهری است که تامین محیط زیست آن با دقت اداره شده باشد. یکی از راههای بهبود اداره محیط یک شهر آن است که شهر بعنوان یک نظام بوم شناختی (System Ecological) مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. برای پایداری زیست بوم شهر بایستی ظرفیت زیستی و حامل این شهرها را سنجید و با تمام قوا به حفظ، توسعه و توزیع مکانی مناسب آن همت گمارد. با گذشت زمان تغییرات مثبت و منفی در ظرفیت حامل که می تواند برای اندازه گیری عملی بودن فعالیتهای مدیریت بکار رود باید مورد توجه جدی مسئولین و دست اندر کاران مدیریت شهری در بخش حفظ و توسعه و نگهداری فضاهای طبیعی قرار گیرد. برای بهبود شرایط زیستی شهرها اقدامات و تدابیری همچون تعیین حد مطلوب جمعیت برای هر شهر با توجه به امکان تهیه آب و دیگر نیازهای ضروری و در حد کفایت، استقرار بجا و متناسب فعالیتهای تولیدی و صنعتی با رعایت مسائل زیست محیطی بخصوص در زمینه انواع آلودگی ضروری به نظر می رسد. در این پژوهش به برخی سیاست ها و خط مشی های شاخص های زیست محیطی مورد نیاز در برنامه ریزی شهر پایدار پرداخته شده است.