بررسی اثر کاربری زمین بر آلودگی هوا

مساله آلودگی هوا یکی از مهم ترین مسائل و مشکلات ناشی از صنعتی شدن در جهان میباشد . هدف برنامه ریزی شهری سازماندهی فضایی شهرها به منظور تخصیص بهینه زمین و زیرساخت ها به انواع کاربری هاست .برنامه ریزی شهری از طریق ساماندهی مکانیابی کانونهای صنعتی آلوده کننده و نیز سازماندهی نحوه استقرار کانونهای جمعیت و فعالیت و بالاخره طراحی ساختارهای شهری با رویکرد حداقل استفاده از تاسیسات ایجادکننده آلودگی، می تواند به بهبود کیفیت هوا بیانجامد. متاسفانه ضوابط و مقررات شهری دارای سابقه ای در زمینه عدم تخصیص بهینه زمین به انواع کاربریهای شهری بوده و آن نیز بر شکل و سیمای شهرها تاثیر نامطلوبی بر جای گذاشته و به تبع آن حتی مولفه های بهبود وضعیت اقتصادی و کیفیت هوای شهرها نیز تحت تاثیر قرار گرفته اند.ساختار و شکل یک شهر بر موقعیت و مکانیابی کانونهای آلاینده، مراکزی که جمعیت بیشترین وقت خود را آنجا سپری می کند، همچنین روی میزان خروجی آلاینده ها از طریق تاثیری که روی میزان فعالیت مراکز آلاینده دارد ، تاثیر می گذارد .با طراحی درست فضای شهری اعم از معماری ساختمانها، فاصله آنها از هم، راستا و عرض خیابانها فضای سبز و ... میتوان کیفیت هوا را ارتقا داد.پرداختن به مسئله طراحی شهری و اجرای درست طرحهای جامع ابلاغی میتواند در افزایش کیفیت هوا کمک رسان باشد و همچنین با تخصیص مناسب اراضی به کاربری مناسب شهری و در دسترس قرار دادن خدمات، می توان آلودگی هوای شهرها را تا حد زیادی کاهش داد. از این روست که توصیه می شود که شهرداریها با بررسی مجدد طرح های شهرسازی از مشکلات آتی در زمینه ایجاد ترافیک، ازدحام و آلودگی هوا جلوگیری نمایند .