تاثیر احیا و ارتقای کیفیت پیاده روهای شهری با رویکرد توسعه فضای شهری پایدار در بافت تاریخی شیراز

به نظر می رسد در دهه های اخیر حرکت شتابان فرسودگی بافت های تاریخی شهرها که ناشی از رشد بی رویه و نامطلوب شهر نشینی و شهرسازی است،نیاز به احیا و بازنگری در فرآیندهای توسعه شهری را ضروری نموده است.با شروع انقلاب صنعتی،اختراع اتومبیل و گسترش شهرها، به تدریج اولویت دادن به نقش عابر پیاده و فضاهای پیاده محور در شهرها و فضاهای شهری کمرنگ شده و از کیفیت فضایی عرصه های عمومی شهر ، فضاهای باز شهری و پیاده راهها کاسته شده است؛ عرصه هایی که خود به عنوان بستر و خاستگاه، نقش محوری در ارتقای سطح تماسها،ارتباطات و تعاملات اجتماعی بین شهروندان ایفا میکنند. احیاء و سازماندهی سازگار با مرمت اصولی عرصه های پیاده در کالبد بافت های تاریخی شهری می تواند باعث رونق صنعت گردشگردی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی و با احیا و ارتقای کیفیت و نوسازی در حفظ و حفاظت با هویت اصلی بناها و میراث معماری و شهرسازی می توان به توسعه فضای شهری پایدار کمک شایانی کند. تحولات تاثیرگذار در شهرهای تاریخی و رفع مشکلات ابنیه های بافت های فرسوده شهری در زمینه های مختلف در احیاء و هماهنگ با اجزاء در توسعه و باززنده سازی با یک تغییرکاربری سازگار و به هم پیوسته پرداخته می شود.از آنجایی که هدف اصلی پژوهش حاضر ارائه راهنماهای طراحی شهری به منظور ارتقاء کیفیات پیاده راه ها به عنوان محرک توسعه در احیاء بافت های فرسوده شهری می باشد، روش تحقیق در پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی می باشد.داده های پژوهش که به دو صورت کتابخانه ای- اسنادی و میدانی جمع آوری گشته اند. نقش پیاده رو در توسعه فضای شهری پایدار موضوعی است که ابتدا در توسعه و سرزندگی فضای شهری مطرح میشود و بعد عوامل موثر بر ایجاد توسعه فضای شهری در بافت تاریخی با استفاده از پیاده رو ها، به احیا وارتقای کیفیت در پیاده رو ها اشاره میشود، که یک نمونه موردی در بافت تاریخی(مجموعه زندیه) شیراز را انتخاب کرده و به تاثیر احیا و ارتقا کیفیت در عرصه پیاده این مجموعه پرداخته شده است. تلاش برای رسیدن به معیارها و پارادایم هایی جهت حفظ ساختار مجموعه زندیه ،ایجاد بستر مناسب جهت برقراری تعاملات اجتماعی از جمله مواردی است که در این پژوهش به ان میپردازیم.