بررسی مولفه های معماری درمانگر در بیمارستان کودکان با تکیه بر نظریات راجر اولریخ

محیط معماری که بستر فعالیت های انسان است تاثیر فراوانی روی سلامت روان دارد ولی با پیشرفت شهرنشینی و توسعه شهری، نتوانسته است نقش خود را در سلامت روان به درستی ایفا کند و چندان موفق نبوده است. از جمله این محیط ها که به دلیل فعالیت هایی که در آن به وقوع می پیوندد، به عنوان محیطی پرتنش شناخته می شود و تاثیر فراوانی در سلامت روان دارد، بیمارستان کودکان است. طبق پژوهش هایی که توسط پزشکان، معماران و روانشناسان انجام پذیرفت، امروزه طراحی بیمارستان از منظر کالبدی و طراحی داخلی دارای اهمیت زیادی در بهبود بیماران می باشد و از آن به عنوان معماری درمانگر یاد می شود ولی با نگاهی به بیمارستان ها، شاهد تاثیرپذیری از جوامع صنعتی و توجه به عملکردگرایی در طراحی بیمارستان هستیم و بعد زیبایی شناسی و توجه به روحیات کاربران کمتر مورد توجه طراحان قرار گرفته است. بیماران در محیط بیمارستان به دلیل مشکلاتی که بیماری ایجاد می کند از فعالیت های روزمره اجتماعی خود دور بوده و نگران سلامتی خود هستند که مجموعه این عوامل در فرد باعث ایجاد استرس می شود؛ این استرس در کودکان بیش از بزرگسالان به دلیل ناشناخته بودن محیط برای آنان خود را نشان می دهد. دکتر راجر اولریخ، استاد معماری در مرکز تحقیقات ساختمان مراقبت های بهداشتی در دانشگاه فن آوری چالمرز در سوید است و محقق بین المللی در زمینه طراحی معماری مراکز مراقبت بهداشتی مبتنی بر شواهد است. تحقیقات وی بر اساس مشاهده و اثرات مولفه های معماری بر بیمار در محیط های بیمارستان است و اینکه چگونه این عوامل در کاهش استرس بیماران تاثیرگذار است. وی با انجام تحقیقات بی شمار در محیط های بیمارستان به تاثیر چهار مولفه حس امنیت، وجود عوامل حواس پرتی مثبت، حمایت اجتماعی و حس کنترل بر کاهش استرس دست یافته است که در این پژوهش سعی بر معرفی و شناسایی این عوامل در محیط بیمارستان کودکان است.