بررسی جنبش سقاخانه به عنوان نمونه ای از کاربرد مولفه های هنر بومی و سنتی در هنرهای تجسمی (۱۳۴۰ تا ۱۳۵۷)

بخشی از تاریخ نقاشی نوگرای ایران به جنبش «سقاخانه» و یا سنت گرایی در نقاشی نوگرای ایران مربوط می شود. در جدال میان سنت گرایان و نوگرایان، عده ای از هنرمندان، جنبش جدیدی را با بهره گیری از عناصر و نمادهای بومی و سنتی ایران بنیان نهادند که تاثیری بر تحولات نقاشی امروز ایران گذاشت. هدف از تحقیق پیش رو، بررسی تاثیرگذاری جنبش سقاخانه و موفقیت این جنبش در جهت ایجاد زمینه برای کاربرد هنرهای بومی در هنرهای تجسمی بوده است؛ تا نهایتا مسیری برای به کارگیری این عوامل در جهت استفاده از هنرهای بومی در دوران معاصر فراهم آید. پرسش های پژوهش این است که سنت گرایی در نقاشی معاصر ایران به چه شکل ظهور کرد؟ آیا می توان هنرمندان پیروی این جنبش را زمینه ساز استفاده از هنرهای بومی و سنتی در هنرهای تجسمی دانست؟ آیا هنرمندان این جنبش شناختی از سنت و سنت گرایی داشتند؟ در راستای یافتن پاسخ این پرسش ها، بعد از تعریف سنت، سنت گرایی ونقاشی نوگرای ایران، در نهایت، نقاشی سقاخانه ای و تاثیر آن در جهت ایجاد زمینه برای به کار گرفتن هنرهای بومی در هنرهای تجسمی ایران، مورد بررسی قرار گرفته است. اطلاعات مورد نیاز این پژوهش با استفاده از منابع کتابخانه ای گردآوری شده و با رویکردی کاربردی و به شیوه توصیفی- تحلیلی به این نتیجه دست یافته است که در اکثر آثار این جنبش هنرمندان از نقوش و نمادهای سنتی که ریشه در باورهای بومی و مذهبی ایرانی داشته اند، الهام گرفته اند. همچنین این جنبش در فراهم کردن بستری مناسب جهت استفاده از هنر و نمادهای بومی و سنتی در نقاشی معاصر ایران تاثیرگذار بوده است.