بررسی و تحلیل سیر تحولات معماری معاصر(سبک رنسانس)

در معماری بومی غرب ایران که عمدتا دارای شرایط آب و هوایی ( سرد و کوهستانی) است، با ارائه راه حل های بومی خانه های مسکونی سازگار با شرایط اقلیمی و آسایش به عنوان الگوی مناسب معماری در طول توسط زمان معماران سنتی تکرار شده است .همین تسلسل زمانی الگوهای پذیرفته شده موجب گردیده که معماری بومی دارای بافت،شکل،حجم ومصالح منطقی سازگار با اقلیم و شرایط جور باشد. ضعف دولت قاجار و عدم توانایی نظام زیستی سنتی موجود در رقابت با تحولات و جریانات مدرنیستی دارای منشاء خارجی انگیزه های لازم برای انجام تغییرات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی را در جامعه ایران فراهم آورد. به تبع قدم نهادن تدریجی جامعه ایران از جهان شرق به جهان سوم، تمدن غربی به منبع الگوبرداری در بسیاری از زمینه ها مبدل شد. سنتوری های مثلثی یا منحنی شکل بالای نما؛ شومینه ها و بخاری های دیواری؛ و اهمیت بسیار زیاد تزئینات خارجی از جمله مصادیق مرتبط با معماری غرب هستند که به زعم محققین ساختار معماری و تزئینات بسیاری از بناهای دوره قاجار را به شیوه ای متفاوت از شیوه های سنتی پیشین شکل دادند. معماری معاصر ایران در دستیابی به گونه ای معماری مدرن توام با پایداری اقلیمی، اجتماعی و فرهنگی در بسیاری از موارد چندان موفق نبوده است. امروز بی هویتی معماری معاصر شهری ایران از چالش های جدی معماری و شهرسازی معاصر است. معماری هنری است که عمارتهای ساخته شده به وسیله انسان را مرتب میکند و زینت میدهد، که مشاهد آنها در لذت و قدرت و سلامت روانی او ایفای نقش می نماید. اولین نامی که برای این پدیده معماری نهاده شد(معماری خودجوش) به معنای (طبیعی بودن) و به ابداع(پاگونه) بود. پس از شنیدن واژه (معماری بومی ) بناهایی با ویژگی های خاصی از معماری در ذهن ما مجسم می شود. زیرا این شیوه معماری به طور سنتی به فرم های اطلاق میشود که بر اساس نیازهای ساکنین یک منطقه و محدودیت های محل و اقلیم شکل گرفته باشد.