تاثیر هنرهای محیطی در بهبود کارآیی بازپروری، تادیبی و آموزشی زندان ها (با تاکید بر نقش آثار دیوارنگاری)(با رویکرد معنا درمانی ویکتور فرانکل)

اثر هنری در طی روند تولید و بهره برداری واجد طیفی از تاثیرات بر آفریننده و مخاطب است. ماهیت انسانی هنر باعث اثربخشی فردی و جمعی آن در محیط ها و شرایط زمانی مختلف است، به نحوی که پایداری این تاثیرات می تواند معنا و محتوا را به صورت بینانسلی منتقل کرده و قرن ها استمرار یابد. محیط زندان ها از جمله فضاهایی است که از خصوصیات منحصر به خود برخوردار بوده و از نظر یکپارچگی افراد حاضر در آن و سازوکارهای کنترلی و تادیبی، ظرفیت های بالقوه بسیاری برای برنامه های جمعی دارد. همچنین، شرایط حصر می تواند تنگناهای روحی، روانی و ذهنی را برای فرد در پی داشته باشد و این تنگناها در صورت عدم مهار و مدیریت، به ناهنجاری های اخلاقی و رفتاری منجر شوند. جمعیت کیفری قابل توجه کشور، ضرورت توجه به اقدامات تربیتی و آموزشی خلاق را آشکار می سازد. هنر از جمله پدیده هایی است که می تواند در چنین شرایطی، در راستای مدیریت اوضاع روحی زندانیان و بهبود کارآیی زندان ها به کمک گرفته شود. این پژوهش بر اساس نظریه روان شناختی معنا درمانی ویکتور فرانکل، در صدد نشان دادن آثار و علایم تولید هنری در محیط زندان و چگونگی ایفای نقش آن در بهبود کارآیی اهداف و برنامه های سازمان زندان است. این پژوهش از نوع کیفی بوده و با روش توصیفی-تحلیلی صورت می گیرد. نتایج پژوهش نشان می دهد؛ تولید هنری و استفاده از آثار هنری در محیط زندان می تواند به بهبود کارآیی آموزشی و بازپروری زندانیان منجر شده و ارزش های اخلاقی، فرهنگی، عرفی و انسانی را در محیط زندان اشاعه دهد. همچنین تولید هنری می تواند عاملی مشوق و انگیزه ساز برای گرایش زندانیان به هنجارهای رفتاری نظیر آموزش، کار و تولید باشد.