تاملی بر زبان مشترک هنر معماری و هنر خوشنویسی در دوره صفوی؛ سبک اصفهانی در معماری و سبک درویش در قلم شکسته نستعلیق

هنر به عنوان مجموعه ای از فرآیندهای انسانی به منظور اثرگذاری بر احساسات و هوش انسانی، در تمام لایه های یک جامعه در جریان است. هنر معماری با طراحی و خلق فضا به شکل سه بعدی و هنر خوشنویسی با زیبانویسی و انتقال مفاهیم قرآنی،ادبی و حکیمانه به شکل دوبعدی دارای خصایص و اشتراکاتی هستند. پژوهش حاضر در نظر دارد در راستای تبیین ساختار سبکی دو هنر،معماری و خوشنویسی به قلم شکسته نستعلیق در دوره صفوی و بررسی و تحلیل زبان مشترک دو هنر به روش تاریخ پژوهی با رویکرد تطبیقی،کتابخانه‎ای و مصاحبه با استاد ملی شکسته نستعلیق ایران(استاد حیدری) بپردازد. نتایج پژوهش حاکی از این است که حضور و گسترش مذهب شیعه توسط خاندان صفوی و علاقه به ترویج و تحکیم پایه های مذهبی توجه را در به خدمت گرفتن هنر خوشنویسی پررنگ کرد. رسیدن به معیارهای مشترک دو هنر و استفاده از علم ریاضی،ساختار و اصول اصلی دو هنر، تاثیر بستر تاریخی و...به عنوان عوامل دخیل در ظهور مفاهیم مشترک از جمله سبک است. واژه سبک در کنار اشتراکات دیگرمطرح شده در مقاله، در هر دو هنر به کار رفته و با وجود سیر تحولشان، دارای مفهوم مشابه در به کارگیری آن است.