بررسی تاثیرات پاندمی کرونا بر فضاهای معماری در ایران با تاکید بر فضاهای مسکونی

وقوع جنگ های ویرانگر و اپیدمی ها از زمان های گذشته باعث تغییراتی چشمگیر در جهان شده است. در دو سال گذشته بروز همه گیریی که عامل آن انتقال ویروس کرونا (کویید ۱۹) به طرق تنفسی و ...که هنوز هم تا حدودی ناشناخته است زمینه ساز تغییرات گسترده در جوانب مختلف زندگی انسان ها در تمام جهان و ایران شده. دوری از فضاهای عمومی ، ماندن در خانه، آموزش مجازی ، تعطیلی تعدادی از مشاغل، فاصله گذاری و... در جهان الزامی برای شهروندان کشورهای مختلف بدل شد تا از منزل پناه گاهی برای شهروندانی ساخت که شاید در عصر قبل از همه گیری کرونا، جز مدت محدودی استراحت، دورهمی خانوادگی یا خلوت گزینی جایگاه بیشتری در خانه ها نداشتند. همان طورکه پیش از این در تاریخ، اپیدمی ها رد خود را بر طراحی شهرها و ساختمان ها نمایان کرده اند، به نظر می رسد رد این پاندمی در برخی از نگرش ها با ما باقی بماند. اخیرا، بسیاری از نشریه ها و مراکز تخصصی معماری و شهرسازی از تغییرات ممکن در آینده محیط شهری و حتی روستایی و به تبع آن در معماری فضاهای مسکونی سخن به میان اورده اند، اقبال به داشتن محیط کار خانگی و توجه بیشتر به ساخت لاین های دوچرخه ،پیاده روها، کریدورها، فضاهای داخلی دارای تهویه مناسب، بالکن ها و تراس ها فصل مشترک بیشتر مطالبی است که در این باب ارائه شده اند، با وجود این، به نظر می رسد جهان پس از کرونا، تغییرات چشمگیری را در همه جوانب جوامع به خودخواهد دید، از تغییر مصالح و تغییر استانداردهای فضای کار گرفته تا کوشش برای طراحی ساختمان هایی با احتمال برقراری کمترین تماس فیزیکی، تنها قسمتی از پیش بینی هایی هستند که اکنون از انتشارات خارج می شوند. سوال اساسی تحقیق مورد نظر این است که تغییرات فضاهای معماری در آینده به چه شکلی متصور است؟ روش تحقیق این مقاله بر اساس داده های کتابخانه ای و تحلیلی، تفسیری خواهد بود. در نهایت هدف آن است که تحقیقات حاصل را جهت اعمال تغییرات در فضاهای معماری و به خصوص مسکونی و دست یافتن به نتایج مطلوب به طور مشخص بیان نماییم.