ارزیابی مولفه های تاب آوری اجتماعی به هنگام مقابله با زلزله در سکونتگاه های جدید (نمونه موردی: شهر جدید اندیشه تهران)

طی دهه های اخیر با شتاب روند شهرنشینی در کنار افزایش جمعیت ساکن در آن، نیاز به طراحی و برنامه ریزی شهرهای جدید در اطراف مادرشهرها حس می شد. از سوی دیگر همواره طی سالیان متمادی، محیط های شهری با تهدیدات طبیعی و انسان ساخت متفاوتی دست و پنچه نرم می کردند. یکی از تهدیدات طبیعی زلزله بوده که نیاز به مقابله با آن در سه بازه زمانی (قبل،حین و بعد از سانحه) حس می شود. از جمله مهم ترین ابزارهای مقابله با اثرات مخرب ناشی از رخداد زلزله در شهرهای جدید، توجه به وضعیت تاب آوری اجتماعی و بکارگیری شاخص های آن در راستای ارتقای وضعیت فرهنگی ساکنین می باشد. شهر جدید اندیشه به عنوان یکی از مهم ترین شهرهای جدید پیرامون پایتخت ایران، پذیرای سرریز جمعیت مادرشهر تهران بوده و این امر باعث بوجود آمدن یک جامعه چندفرهنگی با تفاوت های نژادی، قومی و اجتماعی گشته که این امر می بایست در راستای افزایش مشارکت مدنی مردم در راستای مقابله با بحران های طبیعی علی الخصوص زلزله مورد توجه نهادهای مربوطه قرار بگیرد. در این پژوهش سعی برآن بوده تا ضمن شناسایی متغیرهای اصلی تاب آوری اجتماعی در سکونتگاه های جدید، وضعیت فعلی این متغیرها در محدوده مورد پژوهش، مورد ارزیابی قرار گیرد. نتایج تحلیل های همبستگی و رگرسیون حاصل از تحلیل آماری پرسشنامه های شهروندان، تاثیر زیاد متغیر های «حاکمیت» و «اجتماع و فرهنگ» را بر متغیر تاب آوری اجتماعی نشان داده که این امر بیانگر اهمیت این دو معیار در دیدگاه های جامعه آماری پژوهش در ارتباط با متغیر تاب آوری اجتماعی در شهر جدید اندیشه می باشد.