بهره گیری از الگوهای طبیعت در معماری

از ابتدای تمدن بشری، دنیای پرجاذبه طبیعی منبعی بسیار غنی برای نوآوری و الهام بخشی بزرگ ترین نقاشان، مجسمه سازان، موسیقی دانان، فیلسوفان، شاعران، طراحان و مهندسان بوده است. امروزه درس های زیادی برای آموختن در طبیعت وجود دارد. آموزه های طبیعی به سوی مراحلی عمیق تر و دقیق تر پیش می روند. با کوشش در درک قوانین طبیعت، شاید بتوان به زیبایی عملکردی طبیعی دست یافت. اگر بپذیریم که جوهره ی شوق زیبایی شناسی در توانایی اثر هنری در بر انگیختن احساسات و هیجانات یکسان در مردم و نیز ارتباط دادن آن ها با اثر هنری و از آن طریق ارتباط با هنرمند و انسان های دیگر نهفته است، آن گاه یقینا طبیعت واجد بالاترین درجه ی ارتباط با قدرت زیبایی شناسی است . شناخت جهان مرئی از طریق وجود نور و به واسطه ی توجه بشر به طبیعت میسر شد و به تبع آن هنرها نیز پا به عرصه ی وجود نهادند. از جمله مفاهیم وابسته به قدرت شناخت طبیعت، نیرویی که به هنرمند توانایی دیدن می بخشد، مفهوم ادراک و ارتباط آن با چشم و ذهن است. آن ها در کنار یک دیگر شکل دهنده ی نوع دریافت بشری از آموزه های طبیعت هستند. در این پژوهش با روش توصیفی – تحلیلی برآنیم تا با بررسی رابطه انسان و طبیعت و نقش طبیعت در خلاقیت معماری و همچنین تاملات درباره درک زیبایی طبیعی با رویکردی فلسفی تحلیلی به این پرسش که آیا درک زیبایی طبیعی می تواند شیوه ای مناسب یا پذیرفتنی برای طراحی معماری با استفاده از الگوهای طبیعی باشد یا خیر، پاسخ دهیم.