مدیریت بحران و آمایش سرزمین با رویکرد انسان محور

آمایش سرزمین موضوعی امنیتی برای کشورهای مختلف تلقی می شود .این امر فضای جغرافیایی وسیاسی و اقتصادی کشورهارا برای بهینه سازی حیات انسان ها و دوام سیاسی فراهم می کند.لذا امایش سرزمین جنبه های بسیار قوی امنیتی،انسانی،اجتماعی،اقتصادی و عقلایی دارد و می تواند استراتژی و ابزار مناسبی در جهت ایجاد و تحقق امنیت پایداردر ابعاد گوناگون در مناطق مختلف ارائه دهد.تعیین و تشخیص مسایل موجود در زندگی انسانی و مسایل مرتبط با محیط و ارائه پیشنهادهای مفید از نظم نوینی گفتگو می کند که ساماندهی انسانی بر پهنه زمین را به سیاست های مطلوب آمیخته می نماید.بحران های انسانی که در اثر اختلال در کارکرد منابع انسانی رخ می دهد و موجب آشفتگی اساسی می شود، یکی از انواع بحران هایی است که جوامع به آن توجه ویژه ای دارند. فعالیت ها، چاره جویی ها و دستورالعمل های اطلاق می شود، که در چالش با بحران انجام می گیرد و هدف آن کاهش روند، کنترل و رفع بحران است. به معنای سوق دادن هدفمند جریان پیشرفت امور به روالی قابل کنترل و انتظار بازگشت امور در اسرع وقت به شرایط قبل از بحران است .با توجه به نظری بودن موضوع پژوهش، روش تحقیق بصورت اسنادی و بررسی متون بوده و عمده ترین منابع مورد استفاده کتابها و مجلات تخصصی، طرح های پژوهشی مرتبط می باشد . همچنین، با توجه به ماهیت داده های تحقیق، شیوه پژوهش کیفی و مبتنی بر روندی تحلیلی خواهد بود نتایج بدست آمده در این بررسی از طریق مطالعات انجام شده نشان می دهد که داشتن بینش بحران محور، به توانایی فکر کردن در مورد سناریوی بدترین حالت های قابل وقوع و در عین حال ارائه راه حل های تعیین شده می پردازد.لازم است که همیشه طرح مقابله با تهدیدهای احتمالی موجود بوده و هوشیاری لازم برقرار باشد