بررسی نقش عوامل محیطی در امنیت فضاهای شهری نمونه موردی پارک آبیدر شهر سنندج

وجود امنیت در محیط های شهری یکی از الزامات اساسی کیفیت زندگی محسوب می شود. در این زمینه نظریات مختلفی مثل فضاهای غیرقابل دفاع وپیشگیری از جرم از طریق طراحی(CPTED) مطرح می شود. در این پژوهش، عوامل عمده مرتبط با امنیت محیطی و احساس ناامنی شهروندان در فضای شهری پارک آبیدر شناسایی و تجزیه و تحلیل شده است . بر این مبنا، راهکارها و پیشنهادهایی کاربردی برای ارتقاء احساس امنیت شهروندان در فضای شهری ارائه شده است .روش پژوهش حاضر از نوع پیمایشی است. جامعه آماری را افراد از سنین مختلف در پارک جنگلی آبیدر تشکیل می دهد. برای گردآوری داده ها از مصاحبه و پرسشنامه استفاده شد؛ سپس اطلاعات به دست آمده را با استفاده از آزمونهای تحلیل واریانس ) آزمون آماریF یا واریانس دو راهه و توکی) تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها در این پژوهش نشان می دهد بین احساس امنیت شهروندان در پارک مورد مطالعه و شاخص های محیطی رویکرد پیشگیری از جرم از طریق طراحی رابطه معناداری وجود دارد. ارتباط متغیرهای مستقل مانند سن،جنسیت، مدت زمان سکونت، تحصیلات،میزان شناسایی پارک و آلودگی ازدحام نظارت و ... پاسخ گویان با میزان احساس ناامنی(متغیر وابسته ( درپارک بررسی گردید . بنا به یافته ها برخی از عوامل کالبدی و محیطی موثر موجود در پارک مانند کاربری های نامناسب، شیب زیاد ،نورپردازی نامناسب، وجود فضاهای بلااستفاده و وجود آلودگی و ازدحام و نبود پارکینگ می باشد. بررسی به عمل آمده نشان می دهد که احساس ناامنی ساکنان، به ترتیب، متاثر از مدت آشنایی با فضا، نورپردازی، آلودگی، حضور دست فروشان، کمبود خدمات ،میزان حضور پلیس و نظارت عمومی می باشد و عوامل میزان حضور شهروندان در پارک در سال ، ازدحام و حمل و نقل عمومی رابطه معناداری با احساس امنیت نداشتند.