بررسی ابعاد و شاخص های تاب آوری شهری در چارچوب معماری مجتمع های مسکونی و یافتن مولفه های تاثیرگذار

تاب آوری به عنوان یکی از مفاهیم مهم شهری و رویکردهای اصلی پژوهشی در دنیای امروز مطرح شده است. بیشترین توجه به تاب آوری در بستر شهری و کلان است و اهمیت پرداختن به آن در سطوح دیگر ازجمله سطح خرد یا معماری کمتر موردتوجه قرارگرفته است. مسکن یکی از کاربری های مهم نیازمند تاب آوری است که طبق آمار موجود هر دو گونه مسکن شهری و روستایی در این زمینه دچار ضعف هستند. علاوه بر آن وجود بلایایی همچون سیل و زلزله لزوم پرداختن به این مسئله را دوچندان می کند. بیشتر پژوهش های انجام شده در قالب معماری به ارتباط تاب آوری با یک ویژگی خاص به طور مثال انرژی پرداخته و یا به اشتراکات این مفهوم با یک سبک اشاره نموده اند. روش پژوهش این مقاله به صورت توصیفی- تحلیلی با استفاده از منابع اسنادی و کتابخانه ای است. هدف اصلی این پژوهش در مرحله اول دریافت مهم ترین ابعاد تاثیرگذار بر معماری به وسیله بسط و توسعه کاربست موجود به دو سطح محلات مسکونی و مجتمع مسکونی است. در مرحله دوم بعد تاثیرگذار، میزان و نوع تاثیرگذاری آن در طراحی معماری و منظر موردبررسی قرار گرفت. نتایج پژوهش حاضر نشان از تاثیرگذاری مولفه های ابعاد اقتصادی، اجتماعی و کالبدی- محیطی بر معماری مجتمع مسکونی است. با دریافت این مولفه ها علاوه بر طراحی مجتمع های مسکونی می توان در زمینه های سیاست گذاری و برنامه ریزی های شهرسازی، طراحی و برنامه ریزی شهری و همچنین معماری و آیین نامه های مرتبط گام های موثر و مفید برداشت.