ارزیابی شاخص های موثر بر عملکرد مدیریت شهری در مواجهه با مخاطرات طبیعی (نمونه موردی:شهر زابل)

شهر به مانند کلیه سیستم ها، مجموعه ای است متشکل از اجزای در حال تعامل، حال اگر این اجزاء دچار مشکل شوند بحران به وجود می آید که یکی از موضوعات مبتلا به بیشتر شهرهای جهان می باشد. با توجه به موقعیت آسیب پذیر کشور ایران در خصوص بلایای طبیعی و همچنین آسیب پذیری شهرهای کشور در برابر مخاطرات، لزوم برنامه ریزی و مدیریت بحران در شهرها به ویژه کلانشهرها دو چندان می گردد. هدف این پژوهش ارزیابی شاخص های موثر بر عملکرد مدیریت شهری در مواجهه با مخاطرات طبیعی می باشد. پژوهش از نوع کاربردی و مبتنی بر روش توصیفی تحلیلی است. گردآوری داده ها در بخش نظری به روش اسنادی و در بخش میدانی به روش پیمایشی مبتنی بهره گیری از توزیع پرسشنامه ای با طیف لیکرت بوده است. برای اولویت بندی شاخص های موثر در مدیریت بحران مخاطرات طبیعی از معادلات ساختاری و نرم افزار اسمارتپی ال اس استفاده شده است. ۱۰۰ متخصص فعال در حوزه عملکرد مدیریت شهری در مواجهه با مخاطرات طبیعی از متخصصان و آگاهان دانشگاهی، مدیران و مسئولین شهرداری زابل، انجمن های مردم نهاد و ستادهای مدیریت بحران در شهر زابل با استفاده از تحلیل گلوله برفی شناسایی شدند که روش تعیین آن ، کفایت نمونه و اشباع نظر و اطلاعات مورد نیاز بود و پرسشنامه در اختیار آنان قرار گرفت و در نهایت اطلاعات توسط نرم افزار spss و با استفاده از تحلیل آماری و آزمون تی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان دهنده عملکرد ضعیف مدیریت شهری در پیشگیری و آمادگی قبل از بحران و همچنین مقابله حین بحران و بازسازی پس از بحران دارد. ستاد مدیریت بحران به نقش خود در قالب تدوین برنامه ای جامع، شفاف، هماهنگ و کارا عمل کند که در آن وضعیت اقدامات هر ارگانی در تمامی مراحل مدیریت بحران مشخص شده باشد و بدین ترتیب مانع از ناهماهنگی ها، موازی کاری ها و نیز، توزیع و تخصیص درست منابع و امکانات با توجه به سطح آسیب پذیری مناطق مختلف شود تا در صورت بروز حوادث بزرگ کلیه ارگانها و نهادها با حداکثر توان به صورت یکپارچه عمل نمایند به عبارت دیگر وظیفه سیستم مدیریت واحد بحران به کارگیری امکانات و نیروها به بهترین و کارآمدترین وجه می باشد. این سیستم باید بتواند نیازهای حیاتی زیر را پوشش داده و تامین نماید.