ارزیابی تاثیر طراحی مسکن مناسب بر شهروندان در راهبرد های مدیریت بحران شهروندی (مورد مطالعه : شهر جدید پرند – تهران)

امروزه بحران های بی سابقه ی بشری از قبیل بحران های اجتماعی و خانوادگی، معنوی و زیست محیطی، نمونه هایی چند از آثار بحران هویت در دوران معاصر است. هویت شهری از نوعی بارگزاری معنایی بر همه ی پدیده های شهری حرکت می کند که به صورت گسترده ای از فرآیند نظام ارزشی فرهنگی استفاده می کند. شهر، این امکان را به شهروند می دهد که از خلال فرآیند های کالبدی و حرکتی در تجربه ی فضای شهری، تشخص یابی و هویت یابی را برای خود ممکن کند. استفاده از الگوهای غربی در فضاهای شهری امروز ایران بی آن که تلاشی برای همخوانی آن انجام شده باشد، گسیختگی هایی را در متن آن به وجود آورده است. این شرایط گسیخته در زمینه ی مناسبات اجتماعی در بافت مسکونی نیز بروز کرده است: رشد حاشیه نشینی بدون توسعه ی شهروندی، جنبه هایی از بحران وضعیت اجتماعی مسکن و رفتار جمعی در شهر تهران هستند. عوارض فوق منجر به رفتارهای ناهنجاری می شود که خود به خود در هرج و مرج اجتماعی بسط پیدا می کند. مطالعات آماری این تحقیق درگونه های نوین بافت مسکونی حاشیه ی شهر تهران، که به صورت مجتمع های مسکونی به منظور تثبیت جوامع چند قومی و چند فرهنگی در حاشیه ی شهر طراحی شده اند، دنبال می شود. این بافت ها با واقعیت فرهنگی غیرهمگنی روبه رو هستند و درست در زمانی ظاهر شده که هویت های ملی نیز تا بیشترین حد در معرض تهدید قرار گرفته اند. مطالعه ی مورد نظر، مجتمع های مسکونی شهر پرند را شامل می شود که به شدت تحت تاثیر جوامع توسعه یافته وارد طراحی شهری ایران شده است و فراوانی رخدادهای ناموزون اجتماعی در این نوع از مسکن محاسبه شده است. تحقیق انجام شده در جزئیات بحران ناهنجاری های اجتماعی تحلیل شده اند و نشان می دهد که مجتمع های مسکونی بدون هویت شاخص فرهنگی با رفتارهای ضد اجتماعی قرینند. این امر به یک بحران هویتی (با مشخصه ی از خود بیگانگی های جمعی) منجر می شود که در صورت عدم پیش گیری، ممکن است مشکل آفرین گردد.