تاثیر تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی بر متغیرهای منتخب کنیماتیکی در راه رفتن غیرارادی مردان ۶۰ تا ۷۵ سال

ب با توجه به اینکه در دوره سالمندی، با بروز ناهنجاری های اسکلتی-عضلانی و به تبع آن تغییرات در عملکرد بیومکانیکی همراه است؛ استفاده از برنامه های تمرینی مناسب با رویکرد پیشگیری و یا کاهش تبعات منفی ناشی از این تغییرات، در دستور کار متخصصان حوزه بازتوانی ورزشی و کاردرمان­ها قرار دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی بر متغیرهای منتخب کینماتیکی راه رفتن غیرارادی مردان ۷۵-۶۰ سال بود. در این پژوهش نیمه تجربی، ۶۰ مرد به صورت داوطلبانه شرکت نمودند و به صورت تصادفی در سه گروه ۲۰ نفره، هشت هفته تمرین استقامتی در خشکی، در آب و ترکیبی قرار گرفتند. از آزمون­های آماری تی وابسته برای مقایسه پیش و پس آزمون و تجزیه وتحلیل کوواریانس برای مقایسه اثر سه نوع تمرین بر متغیرهای وابسته استفاده شد. یافته ها تاثیر انجام تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی در افزایش معنادار میزان طول گام نرمالیزه، جابجایی مرکز جرم بدن در محورهای قدامی-خلفی و داخلی-خارجی، دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو و دورسی فلکشن مچ پا راه رفتن غیرارادی را نشان داد (۰/۰۵>P)، با وجود اینکه به نظر می رسد استفاده از تمرینات استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی می تواند اثر مثبت بر متغیرهای منتخب کینماتیکی سالمندان حین راه رفتن داشته باشد؛ تجزیه و تحلیل کوواریانس یک راهه نشان داد که تمرینات استقامتی ترکیبی و آب اثر متفاوتی بر متغیر جابجایی مرکز جرم بدن دارد و می توان انجام این تمرین را برای بهبود عملکرد راه رفتن و جابه جایی ایمن و مطمئن به سالمندان توصیه کرد. مطالعات آتی جهت بررسی هرچه دقیق تر تفاوت­های موجود بین انواع روش­های تمرینات استقامتی ضروری به نظر می رسد.