تحلیل روابط بین سازمانی در مدیریت بحران در شهر اصفهان

کارآمدی مدیریت بحران ارتباط مستقیم با هماهنگی و همکاری در روابط بین سازمانی دارد. در کشور ایران با وجود رخ دادن بحرانهای مختلف و احتمال رخدادهای آتی، از تحلیل روابط بین سازمانی در ایجاد هماهنگی و همکاری در مدیریت بحران، برنامهریزی و مدیریت شهری بهرهگیری نشده است. برای تحلیل روابط بین سازمانی در مدیریت بحران، نشت نفت خام در رودخانهی زایندهرود در سال ۱۳۸۷ ه. ش. بهمنزلهی نمونهی موردی پژوهش انتخاب شده است که در آن واکنش اضطراری نیازمند سرعت عمل و هماهنگی گسترده بین سازمانهای درگیر در مدیریت بحران بود. اهداف مقاله ردیابی سازمانهایی است که در یک وضعیت بحرانی چون «بحران نشت نفت خام در رودخانهی زایندهرود» دخالت داشتند و همچنین بررسی روابط بین سازمانی آنها و کارآمد نمودن روابط بین سازمانی در مدیریت بحران مورد نظر است. به این منظور، در چارچوب یک پژوهش توصیفی تحلیلی و تحلیلی تجویزی و با بهره جستن از روشهای بازبینی متون، تحلیل مستند متون نوشتاری، تحلیل محتوای متون حاصل از انجام مصاحبه و نیز اولویتبندی نقش سازمانها، عوامل سببی و زمینهای روابط بین سازمانی، چارچوبهای نظری زیرکار و نوع روابط بین سازمانی در مدیریت بحران واکاوی شدند. بازیگران این رویداد، نخست سازمان اصلی (مدیریت بحران استانداری اصفهان)، دوم سازمانهایی که نقش موثر داشتند و سوم سازمانهایی که نقش نسبتا موثر داشتند، هستند. نوع روابط بین سازمانی در مدیریت این بحران از نوع اتحادیهی تجاری است. چارچوبهای نظری برای تحلیل روابط بین سازمانی به ترتیب رهیافت یادگیری سازمانی و رهیافت نهادی هستند که بر پایهی آنها امکان افزایش هماهنگی بین سازمانی و نیز افزایش توان مدیریت روابط بین سازمانی در مقابله با بحران فراهم میشود.