پرخاشگری و اختلال یادگیری

خشم نشان دهنده تعارض بین شخصیت در حال رشد کودک با شخصیت و نگرشهای والدین است. هرگاه کودک بفهمد از طریق عصبانی شدن به خواسته هایش میرسد و میتواند توجه بسیاری را به خود جلب کند و در والدین اضطراب به وجود آورد، خشم خود را تکرار میکند. منشا پرخاشگری خشم است. اگر خشم بهدرستی مدیریت نشود و باعث آسیب رسیدن به دیگران شود، به آن پرخاشگری می گویند. صاحبنظران حوزه ی روانشناسی، پرخاشگری را رفتاری تعریف میکنند که شخص به واسطه آن عملی را به قصد آسیب رساندن به خود یا دیگری انجام میدهد. این آسیب ممکن است روانی یا فیزیکی باشد. باید اضافه کرد که پرخاشگری در کودکان به شکلهای گوناگون بدنی (لگدزدن، گاز گرفتن)، کلامی (فریادزدن، رنجاندن) یا به صورت تجاوز به حقوق دیگران (چیزی را به زور گرفتن) خود را نشان میدهد. نقطه قوت این تعریف در عینی بودن آن است که به رفتار قابل مشاهده اطلاق میشود. نقطه ضعف آن هم این است که شامل بسیاری از رفتارهایی میشود که ممکن است به طور معمول پرخاشگری تلقی نشوند. پرخاشگری، درمیان واکنش های هیجانی، به دلیل پیامدهای فردی و اجتماعی اش توجه بسیاری از روان شناسان و جامعه شناسان را به خود جلب کرده است. علی رغم بروز برخی رفتارهای پرخاشگرانه در سال های اولیه تولد، کودک درطی فرایند رشد خود فرصت هایی برای یادگیری مهارت های نظارت بر هیجان و رفتار را خواهد داشت، که منجر به کنترل مناسب خشم و پرخاشگری می شود. بااین حال، بعضی از کودکان در کسب این مهارت ها موفق نیستند، در نتیجه سطوحی از پرخاشگری را در روابط میان فردی بروز می دهند. در کنار خانواده، مدرسه مهم ترین نهاد برای پرورش مهارت های اجتماعی کودک است. تحقیقات، درباره علل پرخاشگری در کودکان، نشان داده است که ناکامی در خود ابرازگری، قرارگرفتن در موقعیت هایی که کودک دچار دوگانگی و تضاد درونی می شود، و فقدان کفایت در قوه استدلال می تواند از مهم ترین آن ها باشند. بنابراین ایجاد فضایی دوستانه و تفکربرانگیز، که در آن گوش دادن به سخن کودکان ارزش محسوب می شودو منجر به ارتقای قدرت استدلال و داوری کودک می شود، می تواند در پیشگیری از پرخاشگری بسیار کارساز باشد.