بررسی و ارزیابی ارتباط تاب آوری و پایداری در پروژه های زیرساختی

تاب آوری و پایداری به عنوان دو شاخصه مهم سیستمها، از جمله پروژه های زیرساختی عمرانی، به حساب می آیند. بهبود تاب آوری عامل ارتقا سطح عملکرد سیستم نسبت به فاجعه ها بوده و به کمک مقاوم سازی سیستم قبل از حادثه و برنامه ریزی مناسب نسبت به تعمیر هر چه سریع تر بخشهای آسیب دیده، از خسارتهای مالی، جانی و اجتماعی فراوانی نسبت به این دسته از ریسکها جلوگیری مینماید. از سمت دیگر بهبود پایداری عاملی بر کاهش تاثیرات مخرب آن سیستم بر جامعه، اقتصاد و محیط زیست پیرامونی خود در بلند مدت خواهد شد. بر این اساس بررسی این دو مفهوم، راه های ارزیابی آنها و در نهایت تلاش بر مطالعه ارتباط و تاثیر این دو بر یکدیگر از اهمیت بالایی برخوردار است و میتواند نقش قابل توجهی بر تصمیم سازی مدیران، سیاستگذاران و ذینفعان پروژه داشته باشد. با بررسی پژوهشهای پیشین مشاهده میگردد که تاب آوری و پایداری در معیارهای ارزیابی خود دارای تناقضات و تفاوتهایی میباشد. به همین دلیل توجه اختصاصی تنها به یک شاخص، از سطح دستیابی به شاخص دیگر میکاهد و بر این اساس، الزام استفاده از یک رویکرد با در نظر گرفتن این دو شاخص در کنار هم دیده میشود. هدف اصلی این تحقیق، بررسی تاب آوری و پایداری و اهمیت این دو رویکرد در پروژه های زیرساختی و همچنین تعیین شاخصهای همراستا ، متناقض و نامرتبط این دو رویکرد نسبت به یکدیگر میباشد. به کمک تعیین این شاخصها، این پژوهش به این سوال " آیا در یک پروژه پرداختن به تاب آوری در تناقض با پایداری است؟" پاسخ میدهد.