سنجش تاب آوری شهری در مواجهه با خطر وقوع سیلاب مطالعه موردی : شهر ساری

هدف از این پژوهش سنجش تاب آوری شهری در مواجهه با خطر وقوع سیلاب شهر ساری است. مدیریت بلایای طبیعی نیازمند شناخت ماهیت ، ارزیابی های دقیق، برنامه ریزی و سپس ارائه راهکار مناسب می باشد. امروزه اکثر برنامه ریزی های صورت گرفته در زمینه مدیریت سیلاب به بازه زمانی حین و بعد از وقوع بحران محدود شده است و کمتر به برنامهریزی های پیش از وقوع بحران سیلاب توجه میشود. از میان برنامه های کاهش مخاطرات می توان تاب آوری را برنامه ای دقیق تر و موفقتر به دلیل توجه آن به ابعاد اجتماعی و اقتصادی از دیگر ابعاد قابل ارزیابی یک شهر دانست. پژوهش حاضر به لحاظ روش، بنیادی و به جهت ماهیت توصیفی-تحلیلی می باشد. برای جمع آوری اطلاعات در پژوهش حاضر از اسناد کتابخانه ای و مطالعات نظری مرتبط با موضوع پژوهش استفاده شده است و در نهایت با استفاده از تحلیل اسنادی به تبیین چرا که با افزایش تاب آوری شهری اطمینان بیشتری برای سکونت و زندگی در قلمرو محیط شهری تضمین می شود. از این رو سیاست گذاران و تصمیم گیران در حوزه مدیریت شهری، پیوسته در حال سنجش و پایش تاب آوری در مناطق شهری هستند تا به این صورت آسیب ها و نقاط قوت و ضعف موجود بررسی شوند و در صورت لزوم، راهکارهای مناسب برای صلاح و بهبود موانع و مشکلات با هدف افزایش تاب آوری شهری به منظور افزایش توانمندی در زمان وقوع حادثه درمنطقه شهری اتخاذ شود. از این رو باید با شناسایی درست عوامل موثر بر تاب آوری شهری و همچنین با توجه به ماهیت و مقتضیات حاکم بر هر منطقه شهری الگوی مناسب برای سنجش تاب آوری شهری ایجاد و در نهایت با توجه به الگوی به دست آمده سطح تاب آوری شهری سنجیده شده و وضعیت و ضعف ها و مشکلات آن مشخص شود تاب توان تاب آوری شهری را در زمان وقوع بلایای طبیعی و حوادث افزایش داد.