نقش فضای کالبدی خانه در ارتقای سلامت روان ساکنان مجتمع های مسکونی با تاکید بر بالکن

برخلاف تصور عموم مردم، بیماری فقط به معنای کمبود یا فقدان سلامتی در جسم و تن نیست؛ بلکه علاوه بر بعد جسمانی، ابعاد اجتماعی و روانی را نیز در برمیگیرد و عواملی ازجمله استرس، اضطراب، افسردگی، فرسودگی ذهنی، اختلالات عصبی و روانی، تنش، فشار روانی و... میتوانند تهدیدی جدی در بهزیستی و شادکامی افراد و درنتیجه سلامت روان او باشند. این در حالی است که با توجه به افزونی یافتن استرس و اضطراب های زندگی روزمره، به جنبه های سلامت روان و بهبود مشکلات مرتبط با آن کمتر پرداخته میشود. با توجه به آنکه افراد زیادی ازجمله زنان خانه دار، کودکان و سالمندان، معلولین و افراد دارای مشاغل دورکاری، سهم بیشتری از زمان خود را در خانه هایشان به سر میبرند، اهمیت رابطه دوطرفه سلامت روان و معماری مسکن دوچندان میشود. چراکه کمبود پتانسیلها و قابلیت های محیطی، بهویژه در مسکن، موجب بروز و تشدید مشکلات مرتبط با سلامت روان خواهد شد. پژوهش حاضر با رویکرد کیفی و به روش مطالعات کتابخانه ای به بررسی این موضوع در مجتمع های مسکونی پرداخته و با تاکید بر نقش بالکن، راهکارهای ارتقای سلامت روان را موردپژوهش قرار میدهد. ازجمله مولفه های موردبحث در این موضوع طبیعت، منظره دلپذیر، فعالیت، نور، تهویه، رنگ، آلودگی صوتی، آلودگی هوا، مبلمان، امنیت، خلوت و همسایگی هستند که به سبب ویژگی های کالبدی و محیطی قابلیت استفاده بالقوه در بالکن مجتمعهای مسکونی رادارند. متاسفانه در مجتمع- های مسکونی امروزی، بالکنها تبدیل به فضایی خدماتی، الحاقی و رهاشده تبدیل شده اند؛ حالآنکه با توجه به ویژگی مثبتی که در ارتباط با فضای آزاد دارند، امکان بهره گیری از این قابلیت به شرط شناخت و بررسی مولفه های موثر بر آن و استفاده از آن در راستای ارتقا و بهبود سلامت روان وجود دارد