قابلیت سنجی استفاده از مفاهیم و مظاهر معماری بومی و سنتی خوزستان در فرم و فضای معماری اقامتگاه بوم گردی در اهواز

از ابعاد معماری ایرانی ، حس تعلق به مکان است که از نیازهای اساسی انسان به شمار می رود. در دوره معاصر به ویژه در نیم قرن اخیر با کمرنگ شدن هویت شهری اهواز، وجود مراکزی که ضمن برآوردن نیازهای اقامتی گردشگران بتوانند در ارتقای سواد بصری شهروندان و مخاطبین دیگر در درک هویت بومی و سنتی تاثیر گذار باشند، لازم به نظر می رسد. نگاه زمینه گرا به طرح معماری اقامتگاه بوم گردی در شهر اهواز می تواند در تامین این هدف ارزشمند موثر باشد. دستاوردهای معماری و ساختمانی خوزستان در طول تاریخ ، دارای تنوع و غنای لازم بوده و به نظر می رسد بتوانند منابع الهام قابل توجهی در طرح اقامتگاه بوم گردی اهواز فراهم سازند. پژوهش حاضر که از نوع توصیفی - تحلیلی می باشد، در پی بررسی و واکاوی مفاهیم و مظاهر معماری بومی روستایی عشایری و سنتی شهری خوزستان بوده تا امکان استفاده از این مفاهیم و مظاهر را در خلق اقامتگاه بوم گردی در شهر اهواز، مورد تحلیل قرار دهد.