طرح مرمت بنای ناصرالدین میرزا با هدف ارتقای تعاملات اجتماعی

شهر تهران از بدو تاسیس تا به هنگام تبدیل شدن به کلان شهر کنونی ، بر اساس ساختار فرهنگی ساماندهی شده بود اما به تدریج سیل مهاجرت های بی رویه ، ایجاد کارخانه جات مونتاژ در حاشیه شهر و اجرای طرح های توسعه ای به ویژه احداث بزرگراه ها، بافت فرهنگی موجود را به خطر انداخت و مانع شکل گیری فرهنگ جدید باکارکرد مناسب گردید. پیامد این مسئله ، کاهش حس تعلق اجتماعی ، ارتباطات و تعاملات مثبت اجتماعی بین شهروندان و نهادهای اجتماعی است . محله ارگ از مناطق مرکزی شهر تهران نیز با توجه به گستره فرهنگی موجود در جمیعت آن، از این قاعده مستثنی نبوده و بافت فرهنگی یکدست و خالصی در آن مشاهده نمی شود. بنای ناصر الدین میرزا نیز از جمله بناهایی است که به دلیل داشتن موقعیت شهری مناسب و معماری بی نظیر دوره قاجار می تواند یکی از صدها خانه تاریخی باشد که از طریق کاربری پس از احیا به یک مرکز فرهنگی بی بدیل تبدیل شود تا با کمک محوریت این بنا در محله بتوان کمی از این نابه سامانی کاهش داد. این تحقیق با هدف ارایه پیشنهاد ایجاد یک مرکز فرهنگی با توجه به اقلیم ، فرهنگ ، هویت و بومی مداری به عنوان چرخه حیات بافت قدیمی به انجام رسیده است . در این راستا بعد از انجام مرمت و بازسازی جزئی بنا به آسیب شناسی محلی ، شناخت محیطی اطرف بنا و همچنین تعاملات مردم محله با یکدیگر و کاربریهای مجاور بنا پرداخته شد. نتایج تحقیق نشان می دهد که با تغییر کاربری بنای فعلی به فرهنگسرای محلی اولا می توان به بهبود رفتارهای اجتماعی محله کمک کرد و ثانیا با ایجاد فرصت های شغلی برای زنان ساکن محله ، سطح تعاملات اجتماعی را ارتقا داد. پژوهش حاضر از نوع تحقیق های کاربردی است . جمع آوری اطلاعات به روش مطالعات کتابخانه ای و میدانی انجام گرفته و راهی جهت شناسایی کیفیت های اجتماعی ، تاریخچه ، سیر تحولات کالبدی و اجتماعی ، رویدادها و ارزش های مرتبط با اثر تاریخی مذکور پیشنهاد شده است .