بررسی طراحی معماری فضاهای مسکونی در پساکرونا

از آنجائیکه در دوران اوج مبارزه با کرونا، فضای خانه تنها مامن افراد بود، این حضور مداوم ساکنین در فضای خانه باعث شد مسکن نسبت به سایر عملکردها، علاوه بر بعد کالبدی(سطح عینی) از نظر مفهومی (سطح ذهنی) نیز تحت تاثیر قرار گیرد. در واقع برای اولین بار در تاریخ بود که فضای خانه می بایست نیازهایی که برآورده شدنشان مرتبط با فضای بیرون است را، بتواند برآورده کند. از این رو، انتظارات از واحد مسکونی تغییر کرد و ساکنین برای رسیدن به انتظاراتشان، شیوه بکارگیری از فضاهای خانه را تغییر دادند؛ فضاها چند عملکردی شده و با شکل و شمایل جدیدی مورد استفاده قرار گرفته اند. آیا بشر دوران پساکرونا شباهتی با بشر پیش از کرونا دارد ؟ یا در این حین انسانی جدید با تفکرات جدید و نیازهای جدید زاده خواهد شد. مهندسان معمار نیز از این دغدغه ها مستثنی نیستند و به این میاندیشند که در آینده کارفرمایان از فضاهای زندگی، سکونت، کار، تفریح و حتی آموزش چه انتظاری خواهند داشت. در مورد خانه ها به عنوان اولین و تنها مامن و پناهگاه انسان رانده شده از فضاهای جمعی و گروهی قرن بیست و یک میلادی، این دغدغه ها پررنگتر و پراهمیتتر خواهد بود هدف از انجام این پژوهش بدست آوردن راهکاری مناسب برای ایجاد تغییرات و یا در صورت نیاز، بازطراحی محیط معماری و شهری برای مقابله با شرایط همه گیری جدید ویروس کرونا میباشد. در این مقاله، پژوهش با جمع آوری اطلاعات و استفاده از منابع، مقالات و تحقیقات علمی انجام شده اخیر، صورت گرفته است. یافته ها حاکی از آن بود که آینده طراحی خانه ممکن است تغییر کند.