ارزیابی چگونگی ادغام معماری پایدار و طب سنتی

با رشد جمعیت و گسترش شهرنشینی افزایش روز افزون آلودگی محیط زیست و انقراض گونه های زیستی پدید آمده که این خود سبب بروز تغییرات غیر قابل بازگشت بر اثر دخالتهای بشر به محیط زیست شده است، این امر سبب بررسی و درک مفهوم پایداری از دهه ششم قرن نوزده تاکنون در تمام جوامع شده، که زمینه ای را فراهم آورده که بتوان برای نگرش به آیندگان و زندگی پایدار کمی تامل کنیم. آن چه که تاثیر پایداری را در زندگی ما دوچندان میکند ارتباط این موضوع در محیط زندگیمان است. اما در زندگی امروز با پیدایش فن آوری و تکنولوژی جدید زندگی نسبتا ناپایداری را تجربه میکنیم، که از عوامل آن میتوان طراحی یک محیط ناپایدار باشد، که آسایش و سلامت روان ما را به مخاطره انداخته است .از طرف دیگر ریشه های مکتب طب سنتی ایران به بیش از ۳۰۰۰ سال قبل می رسد، که آن نیز به فراموشی سپرده شده است،پژوهش حاضر به دنبال راهی برای ادغام معماری پایدار و طب سنتی(مزاج افراد) با دوباره جان دادن به این دو است.پژوهش حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی می باشد که به صورت کیفی با هدف ادغام معماری پایدار با طب سنتی است که از طریق پرسشنامه هایی که بین افراد حاضر در کلینیک های طب سنتی پخش گردید مورد بررسی قرار گرفت. پرسشنامه ابتدا با سوالاتی که اطلاعات افراد نسبت به طب سنتی را مورد پرسش قرار داده است ، شروع و در انتها با سئوالاتی کیفیت های معماری پایدار را مورد ارزیابی قرار داده است و سپس از طریق نرم افزار SPSS بررسی شدند و نتایجی حاصل شد، یافته ها، حاکی از آن است که بین اصول مطرح شده در معماری پایدار و طب سنتی(مزاج افراد) رابطه مستقیم وجود دارد و از طریق ریزمولفه هایشان قابل ادغام هستند.که از کاربرد این یافته ها طراحی فضایی با کیفیت جهت آسایش فرد در محیط نام برد.