پوسته های تطبیق پذیر، رویکردی نوین در معماری پایدار

پس از انقلاب صنعتی و مصرف بی رویه، لزوم توجه به صرفه جویی در مصرف انرژی مورد توجه تمامی صنعتها و از جمله صنعت ساخت و ساز قرار گرفت. در این راستا پایداری انرژی و بهره گیری از انرژی های پایدار مطرح شد. در راستای رسیدن به معماری پایدار، روشهای نوینی از جمله تطبیق پذیری در اجزای ساختمان مطرح شد. امروزه تطبیق پذیری اجزای ساختمان به عنوان یکی از روش های شناخته شده در راستای رسیدن به پایداری در معماری به کار می رود.دیدگاه های مرتبط با پایداری در بستری از زمان رخ می دهند. زمان به عنوان یک فاکتور طراحی، معماری را در بافت جانمایی می کند و آن را با بزرگترین ترس-یعنی تغییر روبه رو می کند. معماری و طراحان امروزی این جنبه های کنونی را ندیده می گیرند و روی بحث های عملکردی و یا زیباشناختی تمرکز می کنند. به صورتی که ساختمانها در بستری از زمان و در جست و جوی کمال در عین ثبات منجمد شده اند.یک عکس العمل به این شیوه این است که به درک طولانی مدت از محیط ساخته شده و پویایی برسیم. این تغییر استراتژیک ساختمانها را به عنوان یک کار پایان یافته و بی زمان نمی بیند. بلکه به عنوان اجسامی غیر کامل می بیند که فرم های آن دائما در نوسان هستند که عملکرد، تکنولوژی و استعاره های زیباشناسی را در جامعه شکوفا کنند.لازمه تطبیق پذیری، تغییر و دوری کردن از تاکید روی فرم و عملکرد به سمت زمینه و متکی بر زمان بودن دیدگاه های طراحی است. این پژوهش تطبیق پذیری را به عنوان یک اصل طراحی در نظر می گیرد که ما را به این بعد حیاتی یعنی پایداری در طول زمان می رساند.