الگوی حکمروایی خوب شهری و نقش آن در توسعه محله ای مطالعه موردی منطقه یک شهرداری شیراز

حکمروایی خوب شهری رهیافتی ساختار شکنه به برنامه ریزی و توسعه شهرها و محلات دارد و با مشارکت و کنش متقابل میان بازیگران اصلی مدیریت شهری یعنی جامعه مدنی، حکومت و بخش خصوصی؛ الگوی شهرنشینی ارتباطی را پیش می گیرد. احکمروایی خوب شهری می تواند متور اصلی توسعه محلی ای در ساختار متمرکز مدیریت شهری کشور بحاسب آید. بنابراین با توجه به اهمیت این موضوع در پژوهش حاضر به بررسی تاثیر حکمروایی خوب شهری بر توسعه محله ای در منطقه یک شهرداری کلانشهر شیراز پرداخته شد. پژوهش حاضر بر مبنای هدف از نوع کاربردی و از لحاظ نحوه گردآوری دادهها از نوع توصیفی- همبستگی می باشد، جامعه آماری پژوهش را نیز ساکنین منطقه یک کلانشهر شیراز تشکیل میدهند؛ جمعیت این منطقه بر اساس آخرین سرشماری عمومی نفوس و مسکن برابر ۱۶۰۸۸۶ (مرکز آمار ایران، ۱۳۹۵) می باشد. حجم نمونه نیز بر اساس فرمول کوکران برابر ۳۸۴ نفر برآورد گردید. توزیع پرسشنامه ها نیز به روش تصادفی و احتمالی انجام شد. جمع آوری اطلاعات و آمار نیز به کمک پرسشنامه محقق ساخته در دو حوزه حمکروایی خوب شهری و توسعه محله ای انجام شد. تجزیه و تحلیل دادهها به کمک نرم افزار spss و آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون دو متغیره و چند متغیره انجام گرفت. نتایج پژوهش نشان داد مولفه های مشارکت شهروندان کارایی و اثر بخشی، شفافیت، عدالت محوری، پاسخگویی و قنونمندی (امتغیر مستقل حکمروایی خوب شهری) رابطه معناداری با متغیر وابسته (توسعه محله ای) دارند؛ اما شاخص قانونمندی، پاسخگویی، مشارکت شهروندان و عدالت محوری به ترتیب با۶۵۴,۰، ۶۲۴,۰، ۵۸۹,۰ و ۵۰۹,۰ بیشترین تاثیر را بر متغیر وابسته (توسعه محله ای) دارا میباشند.