ارتباط روانشناسی مثبت گرا با ادبیات فارسی

روانشناسی مثبت گرا با نگاهی خوش بینانه به طبیعت انسان در صدد رشد فضائل و توانمندیهای انسانی است و می کوشد با مطالعه رفتار انسان، پیچیدگی های آن را باروش علمی سازگار کند. جنبش روانشناسی مثبت نگر برای کمک به مردم جهت بهینه سازی کیفیت زندگی از طریق ارتقای شادمانی ذهنی تبلور یافته است. شادمانی ذهنی عبارت است از رضایت و خرسندی از گذشته، امید و خوش بینی به اینده و شادمانی در حال است. برنامه های تحت کنترل ارادی و اهداف متعالی، زندگی انسان را به نحو شگفت انگیزی به بالاترین نقطه هیجان مثبت در محدوده دامنه از پیش تعیین شده می رسانند: شادی، بخشش، قدردانی و نوعدوستی، احساس رضامندی و سعادت، گریز از استبداد و جبرگرایی به منظور افزایش هیجانات مثبت در مورد گذشته، یادگیری، امید و خوش بینی از طریق حذف باورهای نادرست به منظور افزایش هیجانات مثبت در مورد اینده و مقابله با عادت زدگی و لذت های ناپایدار، و توجه به زمان حال مواردی هستند که در پیشبرد و تسریع و تثبیت این روند موثرند. این عبارت معروف را همواره میشنویم که میگویند: »ادبیات هر ملتی آیینه تمام نمای فکر و فرهنگ آن ملت است.« ادبیات هر ملت که عصاره فکر و فرهنگ آن ملت است از متنهای ادبی، هنری، علمی مکتوب یا غیرمکتوب تشکیل شده، حاصل تجربه و نشانگر منظومه فکری و آرمانهای اجتماع دیرین خود است. در ادب فارسی متنهای ادبی برجسته ای نظیر شاهنامه، مثنوی، دیوان حافظ، آثار سعدی و ...هر کدام بخشی از روحیه و اندیشه های قوم ایرانی و آرمانهای او را به نمایش میگذارند. امروز از طریق پژوهشهای علمی لازم است این متون را به صدا درآورد و متناسب با زندگی امروز آرمانها و اهداف بلند را جامه نو پوشانید و عمل کرد.