رفتارهای معنایی «و» در فارسی گفتاری

سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 94

فایل این مقاله در 21 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_LRR-12-6_015

تاریخ نمایه سازی: 4 اردیبهشت 1401

چکیده مقاله:

«و» به مثابه تکواژی عطفی که سازههای مختلفی اعم از واژهها و جملات را به هم پیوند میدهد، از دیرباز از منظر منطقی و دستوری موردتوجه منطقدانان و دستورنویسان بوده است. بررسی معنایی این تکواژ در پژوهش حاضر با تکیه بر پیکرهای گفتاری صورت گرفت که از مجموع جملات بیانشده در سه سریال ایرانی در نمایش خانگی، شامل سریالهای هیولا، مانکن و کرگدن به دست آمده است. در این پژوهش، با درنظر گرفتن عملکرد هر واحد نشانهای درون نظام زبان و برخورداریاش از ارزشی خاص خود و درنظر گرفتن روابط هم نشینی سازهها به بررسی این تکواژ پرداختیم. مطالعه «ارزشهای معنایی» «و»، یعنی امکانات جایگزینی «و» با سایر واحدها روی محور جانشینی ازیک سو و «رفتارهای معنایی» این واحد روی محور هم نشینی از سوی دیگر نشان داد که اولا، «و» میتواند روی محور جانشینی دارای ارزشهای «و»، «به این دلیل»، «اما»، «درحالی که»، «با»، «واحد آغازین» و «درنتیجه» باشد؛ ثانیا، این واحد در سطح واژه، در قالب ترکیب عطفی آزاد و مقید، و نیز در قالب نامآواها به شکل تکرار عطفی قوی و ضعیف، نقش معنایی ایفا کند. «و» در سطح جمله با توجه به واحدهای هم نشین، یعنی گزارههای p و q میتواند رفتارهای گوناگونی از خود نشان دهد که گویای وابستگیاش به مولفههای زمان، جهانهای ممکن، شرطیسازی، نتیجهیابی و الگوهای واقع در جهانهای ممکن است. به این ترتیب، رفتار معنایی «و» کاملا به رفتارهای معنایی گزارههای p و q وابسته است.    

کلیدواژه ها:

Conjunction ، coordination ، semantic behavior ، truth value ، syntagmatic and paradigmatic axes ، حرف ربط ، هم پایگی ، رفتار معنایی ، ارزش صدق ، محور هم نشینی و جانشینی.

نویسندگان

راحله گندمکار

Assistant Professor of Linguistics, Faculty of Persian Literature and Foreign Languages, Allameh Tabataba’i University, Tehran, Iran

مراجع و منابع این مقاله:

لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :
  • • Ahmadi Bidgoli, B. & Ghari, M. R. (۲۰۱۵). The ...
  • • Carston, R. (۱۹۹۳). Conjunction, explanation and relevance. Lingua. ۹۰, ...
  • • Chapman, S. (۲۰۰۰). Philosophy for linguists: An introduction. London: ...
  • • Halliday, M. A. K. & Hasan, R. (۱۹۷۶). Cohesion ...
  • • Khanlari, P. (۲۰۱۶). History of Persian Language. Tehran: FARHANGE ...
  • • Mahoutian, S. (۱۹۹۶). Persian. Sama’i, M. (trans.). Tehran: MARKAZ ...
  • • Martin, J. R. (۱۹۹۲). English text, System and structure. ...
  • • Meshkato Dini, M. (۲۰۰۰). An Introduction to Persian Transformational ...
  • • Pit, M. (۲۰۰۳). How to express yourself with a ...
  • • Safavi, K. (۱۹۷۹). Freedom and restraint in non-simple Persian ...
  • • Safavi, K. (۲۰۰۴). An Introduction to Semantics. Terran: Sooreye ...
  • • Safavi, K. (۲۰۱۹). Scattered Articles; Onomatopoeia and Writing. Tehran: ...
  • • Shaghaghi, V. (۲۰۰۷). An Introduction to Morphology. Tehran: SAMT. ...
  • • Taghi Pour, A. (۲۰۱۶). A comparative study of different ...
  • • احمدی بیدگلی، ب.، و قاری، م.ر. (۱۳۹۴). کارایی حرف ...
  • • انوری، ح.، و گیوی، ح. (۱۳۷۷). دستور زبان فارسی ...
  • • بقایی، س.ع.، و نغزگوی کهن، م. (۱۳۹۹). جهان های ...
  • • تقی پور، ا. (۱۳۹۵). بررسی تطبیقی کارکردهای «واو» در ...
  • • خانلری، پ. (۱۳۹۵). تاریخ زبان فارسی. تهران: فرهنگ نشر ...
  • • خطیب رهبر، خ. (۱۳۶۷). حرف اضافه و ربط. تهران: ...
  • • سوسور، ف. د. (۱۹۱۵). دوره زبان شناسی عمومی. ترجمه ...
  • • شقاقی، و. (۱۳۸۶). مبانی صرف. تهران: سمت ...
  • • صفوی، ک. (۱۳۵۸). آزادی و بند در واژه های ...
  • • صفوی، ک. (۱۳۸۳). درآمدی بر معنی شناسی . تهران: ...
  • • صفوی، ک. (۱۳۹۱). نوشته های پراکنده؛ معنی شناسی (دفتر ...
  • • صفوی، ک. (۱۳۹۸). نوشته های پراکنده؛ نام آوا و ...
  • • طبیب زاده، ا. (۱۳۹۱). دستور زبان فارسی براساس نظریه ...
  • • ماهوتیان، ش. (۱۹۹۶). دستور زبان فارسی از دیدگاه رده ...
  • • مشکوه الدینی، م. (۱۳۷۹). دستور زبان فارسی برپایه نظریه ...
  • • موحد، ض. (۱۳۶۸). درآمدی به منطق جدید. تهران: سازمان ...
  • نمایش کامل مراجع