مدیریت سکونتگاه های غیررسمی حریم کلانشهرها از دیدگاه توسعه پایدار

مشکلی که امروز به صورت جدی، حریم شهر تهران را تهدید می کند، غالب شدن نگرش حاکمیتی و درآمدزایی به حریم پایتخت است، شهرداری تهران اکنون با دو مسئله مواجه است، نگرش حاکمیتی به حریم و نگرش درآمدزایی که شهرداریها و دهیاریهای تازه تاسیس به حریم دارند. با مقایسه نقشه های گذشته و حال حریم متوجه میشویم که با تاسیس هر فرمانداری، بخشداری، شهرداری و دهیاری، حریم شهر تهران به صورت سالانه کوچک شده است. یکی از مهم ترین نگرانیهای ما در شهرستان تهران این است که روستاهای متعددی در حال ایجاد است و به آن ها کد آبادی داده می شود، بدون اینکه آن ها هویت آبادی و روستا داشته باشند و همین امر موجب ساخت و ساز در آنجا برای تبدیل شدن به خوش نشینی می شود، در حالی که شهرداری تهران با اختصاص هرگونه کد آبادی، توسعه طرح هادی روستاها، ایجاد شهرک های صنعتی جدید و ایجاد شهرهای جدید مخالف است. آینده نگری تحولات جمعیت و گسترش سکونت گاه های غیررسمی، یکی از اولویت هایی است که نه تنها خود به تنهایی محور بسیاری از جلسات و مطالعات شده است، بلکه تحقق پذیری برنامه های راهبردی مدیریتی نیز تا حدود زیادی به شناسایی و ارزیابی روندهای بلندمدت آن بستگی دارد. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش مدیریت سکونتگاه های غیررسمی حریم کلانشهرها از دیدگاه توسعه پایدار با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد اعتیاد، طلاق، بیکاری، حاشیه نشینی و آسیب های اجتماعی را به عنوان پنج آسیب نیازمند توجه بیشتر و در اولویت برنامه های ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی برای مدیران شهری باید باشد. در رابطه با حریم می توان گفت اسکان غیررسمی به عنوان نمودی از نابرابری های منطقه ای و تمرکز رشد منحصر در مناطق ویژه شهری چون کلان شهرها و فقدان سلسله مراتب در نظام شهری و سکونتگاهی و در نتیجه وجود فاصله و شکاف بین مناطق مختلف (شهری و روستایی) است، که به دلایل مختلفی به ویژه در حریم شهرها اتفاق می افتد.