بررسی میزان بیمار محوری در مرکز درمان ناباروری پژوهشگاه رویان از دیدگاه مراجعان

سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 96

فایل این مقاله در 8 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_PAHM-15-3_010

تاریخ نمایه سازی: 4 اردیبهشت 1401

چکیده مقاله:

از آنجا که بیمار محوری تمرکز مراقبت های درمانی را از بیماری به سمت بیمار سوق می دهد، این موضوع در ارتقای کیفیت خدمات ارائه شده اهمیت روزافزونی یافته است. این پژوهش با هدف بررسی میزان محوریت بیمار در درمان ناباروری انجام شده است. این پژوهش مطالعه ای توصیفی-تحلیلی در مورد ۲۶۸ نفر از مراجعان مرکز درمان ناباروری پژوهشگاه رویان است که بصورت نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه محوریت بیمار در درمان ناباروری (PCQ-Infertility) بود که شامل ۴۵ گویه و ۸ بعد دسترسی، اطلاعات و توضیحات، مهارت های ارتباطی، مشارکت در درمان، احترام به ارزشها، استمرار دوره درمان، صلاحیت کارکنان و سازمان مراقبت بود. روایی پرسشنامه با نظر خبرگان و پایایی آن با استفاده از آلفای کرونباخ تایید شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS-۱۷ و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون یو من ویتنی و در سطح معناداری کوچکتر از ۰/۰۵انجام شد. نتایج بدست آمده نشان داد که در بازه امتیازی بین ۰ تا ۳، میانگین محوریت بیماران در درمان ناباروری۱/۲۶ است. بالاترین میزان بیمار محوری مربوط به بعد مهارت های ارتباطی کارکنان ( ۱/۴۹ ) و پایین ترین آن مربوط به بعد استمرار دوره درمان (۱/۰۲ ) بود. همچنین ۰/۰۵ بین میانگین امتیاز بیمارمحوری در زنان و مردان و بین امتیاز بیمار محوری در بارداران و غیربارداران اختلاف معنادار وجود نداشت. فرآیندهای ارائه خدمات باید به نحوی طراحی گردد که علاوه بر مشارکت بیمار، در تمام طول درمان حمایت عاطفی لازم از بیماران انجام پذیرد.

نویسندگان

احمد وثوق تقی دیزج

Medical Education, Endocrinology & female infertility department, Royan Institute, Tehran, Iran

زهرا عزآبادی

Medical Education, Endocrinology & female infertility department, Royan Institute, Tehran, Iran

افسانه تکبیری

Healthcare Management, School of Public health, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran

اکرم بنی اسدی

Healthcare Management, School of Public health, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran