اثر آنی تمرین در آب بر طیف فرکانس الکتریکی عضله پهن داخلی در افراد دارای پای پرونیت طی راه رفتن

زمینه و هدف: عارضه ی پرونیشن پا یکی از عارضه های اندام تحتانی می باشد که قوس طولی-داخلی را درگیر می کند و با سایر اختلالات آناتومیکی در ارتباط است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر آنی تمرینات در آب بر طیف فرکانس الکتریکی ع ضله پهن داخلی در افراد دارای پای پرونیت طی راه رفتن بود. روش برر سی: پژوهش حا ضر از نوع نیمه تجربی و آزمای شگاهی بود. جامعه پژوهش حا ضر، دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی که دارای پای پرونیت بودند. نمونه گیری پژوهش حاضر به صورت هدفمند بود. سی آزمودنی به طور مساوی و تصادفی در دو گروه تمرین در آب و کنترل جای گرفتند. میانگین سن آزمودنی ها (۲۲±۱۲)سال، میانگین قد (۱/۷۹±۰/۱۶) متر، و میانگین وزن (۷۹/۲۶±۱/۰۶)کیلوگرم بود. برای ثبت فعالیت الکتریکی عضله پهن داخلی از دستگاه الکترومایوگرافی هشت کاناله برتک ساخت کشور انگلستان استفاده شد . ۱ همچنین برای تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس دو طرفه جهت مقایسه آماری داده ها استفاده شد. تمام تحلیل ها در سطح معناداری ۰/۰۵ با استفاده از نرم افزار spss نسخه ۲۶ انجام پذیرفت. یافته ها: قبل از مداخله، در متغیر مورد بررسی بین دو گروه اختلاف معناداری مشاهده نشد . P< P۰/۰۵ همچنین فرکانس میانه عضله پهن داخلی طی پس آزمون در گروه تمرین در آب در مقایسه با پیش آزمون حدود ۰/۵۲ در صد افزایش نشان داد. در حالی که بر ا ساس تحلیل آماری طی پژوهش حا ضر تاثیر آنی پروتکل تمرینی بر فعالیت الکتریکی عضله پهن داخلی در مقایسه با پیش آزمون تفاوت معناداری را نشان نداد . P< P۰/۰۵ نتیجه گیری: یک جلسه تمرین در آب تاثیر معناداری بر فرکانس فعالیت الکتریکی عضله پهن داخلی در افراد دارای عار ضه پرونی شن پا طی فاز اتکای راه رفتن ندارد. مطالعات بیشتری و طولانی مدت در ارتباط با پروتکل آب درمانی و عارضه پرونیشن پا پیشنهاد می شود.