مشخصات فضایی در کیفیت معماری فضا های آموزشی

از آغاز تولد ما همواره سعی داریم خودمان را در محیط سمت و سو دهیم، نظم معینی را ایجاد کنیم نظم مشترک محیط نامیده شده است. برای جستجو در ارتباط علوم و هنرها با معماری و نیز درک بهتر این ارتباط، می توان طراحی معماری را از نظر نوع و کیفیت به عرصه های ارزش ها و آگاهی ها را ترکیب تقسیم کرد. ارزش ها در حقیقت مبنا و اصول کار طراحی را به دست داده و معیارها و ضوابط، تکیه گاه های حرکت را در اختیار معمار قرار می دهند. در عرصه آگاهی ها، حوزه معماری نیاز ترکیب و طراحی و پدیده آوردن فضای زیست انسان در طبیعت است و دو موضوع «انسان» و «طبیعت»، سر منشاء همه این معارف و دانش ها هستند. در عرصه ترکیب، محدوده اصلی کار معمار خلاقیت و ابداع است. معمار در این حوزه بر اساس ارزش ها، معرفت ها و دانش خود، سعی در خلق فضایی با کیفیت مطلوب زندگی برای انسان دارد. همواره هنرها، نگاه و بینش کیفی را در خود دارند که زمینه اصلی کار معماری است. هدف از طراحی فضای آموزشی، حل کردن روابط فضایی مورد نیاز جهت فرایند آموزش است، به این معنا که فضاهایی که امر آموزش در هر رشته ای نیازمند است، به چه صورت و با چه نظمی در کنار یکدیگر قرار بگیرند. امروزه این اصل مهم در فضاهای آموزشی که در برگیرنده مجموعه ای از مفاهیم و ارزش ها است، به ندرت احساس می شود و همین امر سبب کاهش تمرکز و کیفیت یادگیری در فضا می گردد. هدف از این پژوهش بررسی مشخصات فضایی در معماری فضاهای آموزشی از جمله مدارس و دانشکده های از طریق بسط مفهوم کیفیت فضایی است. این مقاله به روش توصیفی-تحلیلی در باره شناسایی مولفه های معماری در ارتقاء کیفی فضای آموزشی و افزایش تمرکز، آرامش و آسایش تبیین می نماید.