تحلیلی بر نقش جاذبه گردشگری مذهبی راهبردی برای توسعه پایدارشهری

محیط انسانی متشکل از عوامل و فرایندهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است .گردشگری مذهبی به عنوان یکی از راهکارهای بسط توسعه و تبادل فرهنگی و تعامل اجتماعی میان اقوام و ملتها امروزه آثار و برکات زیادی را برای هر جامعه ای میتواند داشته باشد که با برنامه ریزی صحیح باید آثار مثبت آن تقویت و عواقب و از پیامدهایی منفی آن با ارائه تمهیدات و برنامه ریزیهای متنوع فرهنگی و اجتماعی به صورت مداوم و مستمر جلوگیری نمود. یکی از شاخصه های مهم توریسم که سهم قابل توجهی از فعالیت های جهانگردی را به خود اختصاص می دهد توریسم مذهبی است. جاذبه های مذهبی، زیارتگاهی و اماکن مقدس و آرامگاه های پیشوایان دینی هر ساله پذیرای میلیون ها جهانگرد هستند و در هر کشوری از تنوع زیادی برخوردار است. کشور ایران ظرفیت و استعداد بسیار بالایی در جهت توسعه گردشگری مذهبی دارد. از آنجا که این کشور دارای اماکن زیادی از ادیان و آئینهای مختلف است. سالانه گردشگران بسیاری به منظور زیارت، قصد عزیمت به این اماکن مذهبی را می کنند که همین امر می تواند علاوه بر عواید معنوی، درآمدهای بسیاری را نصیب این کشور و شهر مقصد نماید. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی عوامل اولیه موثر بر ارتقا سطح گردشگری مذهبی است. توسعه شهرها درمقیاس کلان در ابعاد سیاسی، زیست محیطی، کالبدی، اجتماعی و فرهنگی در یک چشمانداز بلندمدت میتواند تاثیراتی متفاوتی برجای بگذارد. در مطالعه باورهای دینی و اساطیر ملتها با انبوهی از نمادهایی که هر کدام معرف بخشی از عقاید آنان در مورد طبیعت، زندگی و مرگ بوده است روبرو میشویم. با این وجود با ورود به مرحله ی مدنیت و شهر نشینی و جانشین شدن بین علمی به جای بینش اسطوره ای، تنها سه پدیده ی؛ مذهبی، هنر و عرفان از نمادها برای بیان گفتنی های خود استفاده می برند.