نقش میدان در شهر به عنوان یک فضای جمعی مطلوب (نمونه مطالعاتی: میدان شیخ بهایی)

شهر به مانند موجود زنده ای است که برای بقا و ادامه زندگی نیازمند پویایی و سرزندگی است. هر شهر داستان هایی درون خود دارد که این داستان ها از طریق عرصه هایی به نام فضاهای شهری روایت می شوند. میدان ها به عنوان یکی از اصلی ترین ارکان فضاهای شهری باید پاسخگوی نیاز مردمان باشند و با ایجاد فضاهای جمعی بقای شهر را تضمین کنند. مسئله اصلی این پژوهش بررسی نقش میدان به عنوان یک فضای جمعی است که بتواند تعاملات اجتماعی را افزایش دهد و از طریق تحلیل نمونه مطالعاتی میدان شیخ بهایی نحوه کارکرد میدان به عنوان یک گره بررسی گردد. روش تحقیق تحلیلی، توصیفی، مقایسه تطبیقی است. روش گردآوری داده ها مطالعات اسنادی و کتابخانه ای می باشد. آنچه امروزه بیش از هر زمان دیگری به نظر می آید، تغییر ماهیت میدان ها از فضاهایی مثبت و کامل و با قابلیت تبدیل به فضاهای جمعی مطلوب به گره هایی تک عملکردی و صرفا ترافیکی است. برای تقویت عملکرد میدان به عنوان یک فضای جمعی باید به آن به مثابه یک کل نگریست که از ابعاد مختلفی که نیازمند توجه متخصصین هستند، بررسی گردد.عوامل مختلفی چون تنوع، سرزندگی، جذابیت، هویت، خوانایی، کشش و غیره در این موفقیت سهم غیرقابل انکاری دارند. میدان شیخ بهایی یک گره صرفا ترافیکی در نظر مردم است. عدم توجهبه پیاده در این فضا، نا خوانا بودن و در نتیجه عدم ادراک مناسب مخاطب، بی توجهی به هویت، بستر و کاربران موجب خالی شدن میدان از مردم گشته است.