ماینونگی گرایی وجهی ضدواقع گرا: اشیای ناکامل

بر اساس ماینونگی گرایی وجهی هر آن چه می توان به آن التفات داشت یک شیء است، حتی اگر وجود نداشته باشد. نیز، وجود صفتی معمولی هم چون دیگر صفات است. بسته به این که شیئیت یک شیء مبتنی بر اعمال، رفتار و افکار یک عامل شناختی باشد یا نه، دو رویکرد متفاوت در ماینونگی گرایی وجهی خواهیم داشت: ۱. رویکرد واقع گرایانه که طبق آن اشیای ناموجود، مستقل از این که مورد التفات قرار بگیرند یا نه، به دامنه اشیا تعلق دارند و صفاتی را که به داشتن آن توصیف می شوند در جهان هایی که التفات مورد نظر را محقق می سازند دارند؛ ۲. رویکرد ضد واقع گرایانه که طبق آن اشیای ناموجود، بسته به این که مورد التفات قرار گیرند، به دامنه اشیا تعلق خواهند داشت و در صورتی که مورد التفات قرار نگیرند اصلا شیء نیستند که صفاتی داشته باشند. در این نوشتار، علیه ماینونگی گرایی وجهی ضد واقع گرایانه پریست نقدهایی را مطرح می کنیم و تعبیری متفاوت از رویکرد اخیر را پیشنهاد خواهیم کرد. آن چه دیدگاه ما را از دیدگاه پریست متمایز می کند این ادعاست که اشیای ناموجود در رویکرد ضد واقع گرایانه اشیایی ناکامل اند.