آگاهی، نگرش و عملکرد بیماران زن مبتلا به دیابت نوع ۲ در خصوص انجام پیاده روی

مطالعه حاضر با هدف تعیین آگاهی، نگرش و عملکرد زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ در خصوص انجام پیاده روی صورت پذیرفت. این مطالعه از نوع مقطعی است که به روش نمونه گیری تصادفی بر روی ۸۸ نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ موسسه دیابت اصفهان در سال ۸۶ انجام شده است. اطلاعات به کمک مصاحبه، پرسشنامه و چک لیست جمع آوری گردید. میزان پیاده روی جهت خرید، پیاده روی ورزشی در اوقات بی کاری و غیره بر حسب دقیقه و با توجه به شدت آن در هفته تعیین شد و آزمایش های قند خون ناشتا (FBS) و هموگلوبین گلیکوزیله (HbA۱C) نیز از طریق ارجاع بیماران به یک آزمایشگاه واحد اندازه گیری شد. برای تحلیل یافته های این پژوهش از آزمون آماری کا اسکوئر، تحلیل واریانس و ضریب همبستگی استفاده شده و ۰.۰۵>P نیز به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شده است. تعداد بیماران ۸۸ نفر با میانگین سنی ۳/۴± ۵/۴۴ سال و وزن ۲/۶± ۳/۶۹ کیلو گرم بود. میزان آگاهی ۱/۵۱ درصد در خصوص انجام پیاده روی صحیح و اثر بخش بر روی بهبود بیماری دیابت ضعیف، ۶/۳۸ درصد متوسط و ۳/۱۰ درصد خوب بود. از نظر نگرش نسبت به انجام پیاده روی، ۵/۵۴ درصد متوسط، ۴/۲۸ درصد خوب و ۸/۱۶ درصد ضعیف بودند. عملکرد بیماران در خصوص انجام پیاده روی به طور متوسط ۱±۲ روز در هفته و میزان دقایق صرف شده جهت انجام پیاده روی در یک هفته به طور متوسط ۲۱±۹۶ دقیقه بود که از این مقدار پیاده روی نیز ۹/۱۰± ۴/۷۸ درصد آن از نوع سبک بوده و به گونه ای نبود که در بهبود بیماری آنها اثری داشته باشد. میانگین میزان قند خون ناشتای بیماران ۳/۴۵±۴/۱۸۱ میلی گرم در دسی لیتر و هموگلوبین A۱c بیماران نیز ۷۶/۰±۵۲/۹ درصد بوده است. همچنین بین آگاهی و نگرش بیماران با و بین آگاهی و عملکرد آنها رابطه معنی داری وجود داشت. همچنین بین تحصیلات با آگاهی، نگرش و عملکرد نیز ارتباط معنی داری وجود داشت و نیز بین FBS و HbA۱c نیز با ۰.۵۸=r و ۰.۰۱>P نیز رابطه معنادار بوده است. با افزایش میزان آگاهی مبتلایان به دیابت، نگرش و عملکرد آنان نیز نسبت به انجام پیاده روی بهتر می شود که این خود در پیشگیری از عوارض بیماری و نیز کنترل بیماری اهمیت دارد. از این رو باید در جهت آموزش افراد دیابتی به انجام پیاده روی و ورزش های دیگر از جمله در اوقات فراغت و بی کاری برنامه ریزی مناسبی را اتخاذ نمود.