ساخت افزایشی :مروری بر مواد،روش ها،خواص،چالش های فعلی و افق های آینده در تولید ایمپلنت های بدن انسان در مهندسی بافت

اخیرا استفاده از ایمپلنت های سازگار به عنوان جایگزین و یا مکمل جهت بهبود بافت های آسیب دیده،سبب شده است تا پژوهش گران به طور ویژه ای در این زمینه به تحقیق بپردازند.روش های مختلفی برای ساخت ایمپلنت ها عنوان شده است که هر کدام متناسب با هدف مورد انتظار به کار گرفته می شود.از روش های ریخته گری و متالوژی پودر به عنوان روش های سنتی تولید ایمپلنت ها یاد می شود که به دلیل دشواری تولید قطعات با طراحی پیچیده و نیز مشکلات ناشی تنش های باقیمانده در قطعات تولیدی،تا حدودی جای خود را به روش های ساخت افزایشی داده اند.روش های ساخت افزایشی،روش تولید قطعه بر اساس افزودن تدریجی مواد هستند.از فرایند های روش ساخت افزایشی می توان به تف جوشی،لیزری انتخابی،ذوب لیزری انتخابی،لایه نشانی مستقیم با فلز،ذوب با پرتو الکترونی،انتقال به جلو ناشی از لیزر،ساخت افزایشی انتشار اتمی،پاشش نانو ذرات،تزریق جوهر افشان چسب/پرینت سه بعدی و لایه نشانی با استفاده از توزیع مستقیم انرژی نام برد.این روش ها نسبت به روش سنتی مزایای همچون قاتبلیت تولید ایمپلنت ها ی فلزی با تخلخل کنترل شده و مدول مطبق با استخوان انسان،هزینه تولید کم،دوره ساخت کوتاه و تکرار ناپذیری بالا را دارا می باشند،به همین دلیل مورد توجه اکثر محققان قرار گرفته اند.با توجه به جدید بودن و اهمیت ساخت افزایشی به ویژه در تولید ایمپلنت های بدن انسان،نگاهی جامع و نقادانه بر انواع روش های ساخت افزایشی و خواص مکانیکی و خوردگی حاصل راه گشای محققین است که در این مقاله مروری مورد توجه قرار گرفت.