پهنه بندی پتانسیل آتش سوزی جنگل ها و مراتع با استفاده از شاخص خشکی کچ-بایرام (مطالعه موردی: استان اصفهان)

خشکسالی یکی از فاکتورهای مهمی می باشد که پتانسیل آتش سوزی جنگل ها و مراتع را افزایش می دهد. این مطالعه جهت ارزیابی پتانسیل شاخص رطوبت خاک به نام شاخص خشکی کچ- بایرام در پهنه بندی ریسک آتش سوزی جنگل ها و مراتع استان اصفهان با استفاده از داده های روزانه سال های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ انجام شد، لذا هدف مطالعه حاضر پهنه بندی پتانسیل آتش سوزی جنگل ها و مراتع در استان اصفهان می باشد. کچ–بایرام یک شاخص خشکسالی-آتش سوزی است که دامنه آن صفر، با حداقل میزان کمبود رطوبت خاک و احتمال پتانسیل آتش سوزی کم، تا ۸۰۰ با حداکثر کمبود رطوبت خاک و احتمال پتانسیل آتش سوزی بالا می باشد. نتایج به دست آمده نشان داد که بخش های غربی و ایستگاه سمیرم در جنوب استان دارای کمترین خشکی و پتانسیل آتش سوزی می باشند. با توجه به طبقه بندی های اقلیمی این بخش ها در طبقه های مرطوب تر همانند سرد و مرطوب، سرد استپی و نیمه خشک سرد قرار دارند، اما به دلیل پوشش گیاهی بسیار کم این بخش های استان، احتمال رخ دادن آتش سوزی بسیار کم و در بخش های غربی و ایستگاه سمیرم در جنوب استان به دلیل پوشش گیاهی مناسب در صورت بروز خشکسالی شدید احتمال رخ دادن آتش سوزی، بسیار زیاد است. در ایستگاه های خوانسار، سمیرم، فریدون شهر و داران کمترین مقادیر شاخص خشکی کچ- بایرام مشاهده شد. در مجموع، نتایج نشان داد که شاخص کچ- بایرام، شاخص مناسبی جهت پهنه بندی پتانسیل آتش سوزی در مناطق خشک و نیمه خشک اصفهان نمی باشد و بهتر است در گراس لندهای مناطق خشک و نیمه مرطوب به کار برده شود.