مروری بر طبقه بندی سه گانه ی کلاسیک، مردمی، و مردم پسند در موسیقی

در مطلب پیش رو با مراجعه به اسناد و منابع مختلف، به واکاوی تعاریف و تفسیرهای ارائه شده برای سه گونه ی مختلف موسیقی، یعنی کلاسیک، مردمی، و مردم پسند خواهیم پرداخت، تا به کشف اعتبار، کارایی، سودمندی یا عدم سودمندی، نقصان و یا فواید این تقسیم بندی نائل شویم. به طور کلی، موسیقی کلاسیک به آن دسته از موسیقی هایی اطلاق می شود که مجموعه ی قواعد و دستورات آن به بیان لفظی درآمده دارای پشتوانه ی نظری مکتوب و مدون است. موسیقی کلاسیک دارای آداب و مخاطب خاص، اصول زیباشناختی، آموزش سیستماتیک، ساختارهای موسیقایی و صوتی پیچیده، و معمولا ادامه ی سنت های درباری در فرهنگ های کهن است. موسیقی مردمی یا فلک، بر خلاف موسیقی کلاسیک، دارای پشتوانه ی نظری مدون و مکتوب نیست، و به صورت شفاهی در طول تاریخ از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است. موسیقی مردمی که در اکثر موارد، سازندگان آن گمنام هستند، معمولا ساختاری ساده دارد و اهمیت آواز و متن کلام در آن بالاست. در رویدادهای موسیقایی مردمی، مشارکت و همراهی عموم شنوندگان دور از ذهن نیست. موسیقی مردم پسند (Popular)، موسیقی برخاسته از شرایط اکنون جامعه است. متن ترانه ها معمولا به معضلات اجتماعی و مسائل مربوط به نسل جوان می پردازد. وجود ساختار فرمال نسبتا ساده و تکرارشونده، ریتم های خطی، سازهای الکترونیکی که به فرهنگ بومی خاصی تعلق ندارند، ارتباط با رسانه ها، خواننده محور بودن و ستاره سازی، اهمیت جنبه های بصری، موسیقیدانان خودآموخته، اهمیت متن ترانه، و تفکیک آهنگساز، ترانه سرا، و تنظیم کننده از ویژگی های موسیقی مردم پسند هستند.