اصول پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی معاصر

رشد شتابان شهر نشینی و ایجاد شهرک ها و مجتمع های مسکونی و رشد حیرت آور کلان شهر ها، سبب توسعه نامتقارن در ابعاد متفاوت گردیده که نتیجه آن عدم توجه به اصول معماری پایدار در ساخت و سازها و بالاخص در طراحی مجتمع های مسکونی می باشد که پیامدهای زیان باری برای ساکنان این مناطق در پی خواهد داشت. این فضاها با تکیه بر نیازها، ارزشها و شرایط متغییرجامعه انسانی آن روز به وجود آمده و به عنوان مصداقی از محله های پایدار علاوه بر پاسخگویی به عملکرد مادی، نیازهای روحی و روانی شهروندان را پاسخگو بوده است. اما نظام ساختاری شهرهای سنتی به دنبال پیروی از اصول شهرسازی مدرن دستخوش تحولات چشم گیری شد. انسان با توجه به نیازها و ارزشها و هدف های خود محیط پیرامون را دگرگون کرده و متقابلا از آن تاثیر می پذیرد. محدوده پاسخگوی نیازهای اجتماعی و وابستگی های عاطفی افراد در کل ، فضای خانه است. خانه محل سکنی برای پدر و مادر و فرزندان است. خانه مکانی فیزیکی است، که افراد ساکن در مورد چگونگی ان نظر می دهند. و نیازهای مادی و معنوی خود را دنبال می کنند. از میان همه نقش های مسکن ،امنیت و آرامش خاطر از همه مهمتر است. خانه با مطرح شدن به عنوان پیکرهای معمارانه در محیط هویت ما را محرز کرده و امنیت را بر ما ارزانی میدارد؛ و سرانجام هنگام پای نهادن به آن به آسایش دست می یابیم. هدف پژوهش حاضر اصول پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی معاصر می باشد. نتایج نشان می دهد سلامت جوامع از سالم بودن تک تک خانواده ها و اعضای آن ایجاد می شود و مسکن محلی است که خانواده بیشترین وقت خود را در آن می گذراند و شرایط مسکن می تواند بر سلامت افراد تاثیر مثبت یا منفی بگذارد. با آگاهی از مولفه های پایداری فرهنگی، صورت و سیرت معمارانه ی یک بنا می تواند به مثابه یک محصول فرهنگی جلوه کند. و می توان گفت پایداری اجتماعی یکی از پارامترهای اصلی توسعه پایدار به عنوان اهداف برنامه ریزی های کشور و سازمان ملل قرار دارد.