بررسی و تحلیل رابطه انسان و طبیعت در نگاره های رضا عباسی از نگاه صدرالمتالهین

انسان و طبیعت در فرهنگ و هنر به ویژه نگارگری ایرانی نقش و جایگاه مهمی دارد. آثار رضا عباسی که سبک جدیدی را در نگارگری مکتب اصفهان ابداع کرد و با ترکیب جدید و نه همچون آثار گذشته، با گریز از خیال و وهم، انسان و طبیعت را در کارهایش با جلوه هایی واقعی نشان داد. که از میان آثار او به تحلیل ۵ نگاره از این هنرمند با نقش مایه رمزگونه طبیعت در کنار انسان و تطبیق آن با آرائ صدرالمتالهین فیلسوف عصر شاه عباس اول صفوی است پرداخته می شود.در نظام فلسفی صدرا ،طبیعت به تناسب بهره ای که از وجود دارد، واجد علم، ادراک و شعور است و باطن پیدای ناپیدای حقیقت هستی است پس میان انسان و طبیعت یک اتحاد وجود برقرار است هدف از پژوهش حاضر دستیابی به مبانی پنهان و آشکار نسبت انسان و طبیعت و تبیین و تحلیل هوشمندی طبیعت در آثار رضا عباسی و مقایسه آن با مولفه های فکری ملاصدرا در این باب می باشد. از این روی ابتدا آراء ملاصدرا در زمینه انسان و طبیعت بیان می شود و در ادامه ۵ نمونه از آثار رضا عباسی که به نظر می رسد با آراء ملاصدرا هماهنگ هستند، مورد تحلیل قرار خواهد گرفت نیل به این هدف به صورت کتابخانه ای و با روش تحلیلی- تطبیقی تحقق پیدا می کند. نتیجه حاصل این است که هر آنچه در عالم است به نحوی در انسان یافت میشود و از این حیث موجودی است که به هیچ روی از طبیعت قابل انفکاک نیست و در واقع او جان جهان است و همه اجزای عالم علاقه ای ذاتی و پیوند ناگستنی با هم دارند. پس رابطه انسان و طبیعت رابطهای تعاملی می باشد که میتواند بحران زیست محیطی که طبیعت از آن رنج می برد مدیریت نمود