تولید عایق های امواج الکترومغناطیسی نانوکامپوزیتی کارآمد برپایه نانولوله های کربنی با روش پخش و جداسازی الکترومکانیکی

این پژوهش در تلاش است تا با بکارگیری روش نوین الکترومکانیکی برای پخش و جداسازی نانولوله ها، عایق جاذب الکترومغناطیسی باند X با راندمان بالا و مقرون به صرفه تولید نماید. برای این منظور، نخست نانوکامپوزیت هایی با زمینه پلی متیل متاکریلات با درصدهای بین ۰ تا ۲ % وزنی از نانولوله های کربنی با دو روش الکترومکانیکی و پروب التراسونیک تولید شد. ساختار نمونه ها توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی و طیف نگاری رامان مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین مقاومت الکتریکی نمونه ها برای تعیین غلظت آستانه رسانایی اندازه-گیری شد. در گام نهایی ارزیابی ها، رفتار الکترومغناطیسی نمونه ها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهند آستانه رسانایی در روش الکترومکانیکی در غلظت وزنی ۲/۰ % رخ داده است، در حالی که برای روش التراسونیک این رویداد در غلظت ۱ % مشاهده شد. بر اساس مطالعات میکروسکوپی و طیف نگاری رامان، توانایی جداسازی الکترومکانیکی در حفاظت از ساختار و طول نانولوله ها، عامل اصلی کاهش ۸۰ درصدی غلظت آستانه رسانش تشخیص داده شد. بررسی خصوصیات الکترومغناطیس نمونه ها در آستانه رسانایی نشان می دهد که روش الکترومکانیکی علی رغم داشتن غلظتی معادل ۲۰ % روش پروب التراسونیک، عایق سازی موثر الکترومغناطیسی dB ۳۸ را ارایه می دهد که در مقایسه با روش التراسونیک ۱۶% بیشتر است. البته مزیت روش الکترومکانیکی در مقایسه با سایر روش ها، حاکی از امکان تقلیل ۲۵ برابری غلظت و همزمان افزایش میزان جذب از ۲۵ به dB ۳۶ است.