نقش پروژه های محرک توسعه در بازآفرینی بافت های فرسوده شهری (نمونه موردی: منطقه ۱۱ شهر تهران)

از زمانی که توجه متخصصان و مدیران شهری به سمت حفظ و احیای بافتهای مرکزی و تاریخی شهرها منعطف گردیده، نظریات و رویکردهای متعددی در این راستا، تبیین شده ‎است. از مهمترین این رویکرد‎ها که امروزه مورد استفاده قرار می‎گیرد، بازآفرینی بافت های فرسوده شهری است. یکی از مهم‎ترین مسائل در رابطه با بازآفرینی بافتهای فرسوده خلق ارزش جهت ایجاد نقش های مکمل برای این بافت ها از طریق سایر پتانسیل های موجود و مزیت های مکانی محدوده از طریق اجرای پروژه های محرک توسعه است. بدین منظور این پژوهش پس از معرفی رویکردهای بازآفرینی، سعی در تلفیق اصول بازآفرینی با مولفه‎های خلق ارزش در بافت شهری در قالب چارچوب نظری تحقیق داشته است. در این راستا با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی به دنبال پاسخ این سوال است که، نقش پروژه های محرک توسعه در بازآفرینی بافت های فرسوده شهری (منطقه ۱۱) چگونه است؟ جامعه آماری گروه خبرگان شامل اساتید و دانشجویان دکتری در رشته های جغرافیا، برنامه ریزی شهری و شهرسازی بوده و حجم نمونه آماری مورد نظر در این پژوهش که از طریق نرم افزار Sample Power بدست آمدند تعداد ۳۰ نفر می باشد. سپس، با استفاده از معادلات ساختاری و نرم افزار ایموس نسبت به ارزیابی شاخص ها اقدام شده‎ است. نتایج به دست آمده با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی حاصل از نرم افزار ایموس، حاکی از وجود رابطه معنادار و با اثرگذاری مثبت پروژه های محرک توسعه در بعد کالبدی – فضایی با ضریب مسیر ۰.۵۶، اجتماعی با ضریب مسیر ۰.۴۹، اقتصادی با ضریب مسیر ۰.۴۰ و زیست محیطی با ضریب مسیر ۰.۳۵ و در مجموع پروژه های محرک توسعه با ضریب مسیر ۰.۶۳ بر بازآفرینی بافت های فرسوده می باشد.