شیوع عفونت تب خونریزی دهنده کنگو-کریمه در استان سیستان و بلوچستان: یک مطالعه سرولوژیک

تب خونریزی دهنده کنگو-کریمه که یک بیماری آربوویروسی به شمار می رود از اواسط سال ۱۳۷۸ از نواحی مختلف ایران گزارش شده است. هدف این مطالعه در درجه اول مشخص کردن شیوع عفونت این ویروس در دو شهرستان زاهدان و زابل، واقع در شمال استان سیستان و بلوچستان بود. این منطقه در حال حاضر یکی از مهم ترین کانون های این بیماری در ایران محسوب می شود. در این مطالعه که به روش مقطعی انجام شد، از ۳۰۰ نفر که با یک نوع روش «نمونه گیری خوشه ای» از کل جامعه شهرستان های مذکور انتخاب شدند، ضمن انجام مصاحبه و پرکردن پرسشنامه، نمونه سرم تهیه شد. متغیرهایی که توسط پرسشنامه جمع آوری شدند عبارتند از: سن، جنس، محل زندگی (شهر-روستا)، تعداد سال های تحصیل، شغل، سابقه گزش کنه، سابقه تماس با احشام، سابقه ذبح احشام، داشتن محلی خاص برای نگهداری از احشام در منزل. سپس ضمن برآورد شیوع موارد سرم مثبت در جامعه مورد بررسی حدود اطمینان شیوع به دست آمده نیز مورد بررسی قرار گرفت و به علاوه از آزمون دقیق فیشر برای بررسی برخی صفات استفاده شد. از ۳۰۰ نفری که در این مطالعه مورد پرسشگری قرار گرفتند، ۲۹۷ نفر با نمونه گیری خون موافقت نمودند که از این عده ۷ نفر در آزمایش ELISA برای IgG ضد ویروس تب خونریزی دهنده کنگو-کریمه (Crimean-Congo Hemorrhagic Fever-CCHF) مثبت گزارش شدند. به عبارت دیگر می توان شیوع موارد سرم مثبت در این مطالعه را معادل ۰.۰۲۴ (۹۵% CI=۰.۰۰۳-۰.۰۴۴) درنظر گرفت. شیوعی که محاسبه شده است در واقع شیوع موارد سرم مثبت در جامعه مورد بررسی است (سروپروالانس). متغیر سابقه نگهداری از احشام در منزل نیز به طور معنی داری شانس مثبت شدن سرم را افزایش می دهد (P=۰.۰۱۸). این مطالعه که در واقع یک مطالعه مقدماتی برای انجام یک مطالعه جامع تر بوده است، نشان می دهد شیوع بیماری در جامعه مورد بحث که یکی از کانون های بحران این بیماری در ایران محسوب می شود، بسیار پایین تر از آن چیزی است که حدس زده می شد.