چالش های حقوقی سفرهای توریستی فضایی

امروزه در سفرهای فضایی صرفا جنبه اکتشافی مطرح نمی باشد، بلکه سفرهای فضایی جنبه تجاری پیدا کرده است. این سفرها به صورت سفرهای توریستی فضایی زیر مداری یا سفر به ایستگاه فضایی بین المللی مطرح گردیده است که می تواند مرزهای هوا فضا یا فضای ماورای جو را خدشه دار نماید. لذا شناخت مرز بین هوا و فضا و ابتدای محدوده ماورای جو یا فضا حائز اهمیت است. چون مرزهای هوایی عموما در سیطره حاکمیت کشورها قرار دارند، درحالی که فضای ماورای جو میراث مشترک بشریت است و متعلق به همه بشریت است و تحت حاکمیت دولت ها قرارندارد. یک پرواز تا وقتی که اولا از جو زمین خارج نشود و ثانیا نتواند در مدار زمین قرار بگیرد، پروازی زیرمداری محسوب می شود. این پروازها تابع کنوانسیون شیکاگو و حقوق هوایی هستند. این امر بالاخص شامل لزوم رعایت قوانین حاکم بر ثبت هواپیماها، مجوز آمادگی پرواز، گواهینامه خلبان و سایر ملزومات پروازی می گردد. اگر پرواز صورت گرفته از سطح زمین بخواهد یک پرواز فضایی باشد، آن سفینه فضایی باید از حاشیه یا لبه مرز سطح زمین اوج بگیرد و در نهایت به لبه فضا برسد. حاشیه فضا از نظر پروازهای فضایی، تقریبا بیانگر اوج گرفتن حداقل ۱۰۰ کیلومتر از سطح دریا است. هر پروازی که بالاتر از این ارتفاع صورت بگیرد را فضاپیمایی گویند. چارچوب کنونی حقوق بین الملل فضایی که حاکم بر سفرهای توریستی فضایی هستند شامل تعداد زیادی از قواعد است که در قالب معاهدات، حقوق بین الملل عرفی و اصول کلی حقوقی می باشند.