مسئله ارجاع به معاصران در اخلاق پژوهش

ارجاع ندادن برخی از پژوهشگران به آثار معاصران خویش، از آسیب های جدی در عرصه پژوهش به شمار می رود. این کسان به دلایلی از نام بردن نوشته های محققان هم روزگار خود می پرهیزند. عمده دلایل عدم ارجاع به معاصران عبارت اند از: ۱. بی خبری، ۲. بی اعتمادی، ۳. رقابت، ۴. نفرت، ۵. ملاحظات دوستانه، و ۶. خودبزرگ بینی. این کار با هر انگیزه ای که صورت بگیرد، افزون بر آنکه از نظر اخلاقی خطا است، در درازمدت به فقر علمی می انجامد و موجب داوری منفی دیگران می شود و پیامدهایی دارد که به سود هیچ کس، حتی کسانی که دست به این کار زده اند، نیست. برخی از پیامدهای چنین رفتاری عبارت اند از: ۱. آغاز از صفر، ۲. کلی گویی، ۳. عدم ارجاع متقابل، ۴. فقر عمومی در زمینه منابع، ۵. داوری منفی جوامع علمی دیگر، و ۶. بدنام شدن کسانی که این شیوه را دنبال می کنند. به همین سبب لازم است که محققان در عرصه پژوهش، ملاحظات شخصی خود را کنار گذاشته، به معاصرانی که آثاری جدی تولید کرده اند، ارجاع دهند. این کار چه با معیارهای منفعت طلبانه بررسی شود و چه با معیارهای اخلاقی، به سود محققان و جامعه علمی است.